ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

02
Πάντα οι άνθρωποι μιλάμε με τη γνώση του παρελθόντος που έχουμε μέσα μας για κάτι που εξελίσσεται και δεν είναι ποτέ ίδιο με ότι ξέραμε.
Είμαστε οι άνθρωποι τραγικά όντα και υπέροχα ταυτόχρονα μέσα στην αδυναμία αυτή.

Οι σκέψεις που θέλω να χωρέσω στις λέξεις αυτού του κειμένου, είναι συγκεκριμένες.
Έχουν να κάνουν με την νομοτελειακή πραγματικότητα του θανάτου και την θέαση του ως νηφάλια "χαρά" της απροσδιοριστίας της αλλαγής.
Βρισκόμαστε σε μια διαδικασία έντονης αλλαγής όλης της συνείδησης των ανθρώπων του πλανήτη.
Οι επιστήμες και οι εφαρμογές τους έχουν φύγει έτη φωτός από τη νόηση που διέθετε ο άνθρωπος πριν από εβδομήντα χρόνια.

Νοητικά δεν είμαστε έτοιμοι για την αλλαγή αυτή … πάντα παίρνει χρόνο.
Πονάμε και δεν ξέρουμε τι να κρατήσουμε και τι να αφήσουμε στη λήθη της αποσύνθεσης.
Τραγική γενιά… παρωχημένη.
Κοιτώ και εγώ να δω μέσα στις αξίες του παρελθόντος , ποιες είναι αυτές που μπορώ να τις μοιραστώ στο παρόν μου.
Πρέπει να μιλάμε πολλές γλώσσες (στη σκέψη μας) ταυτόχρονα αυτή τη στιγμή.

Όταν κοιτάμε τους παππούδες , μιλάμε τη γλώσσα αυτού που μας γέννησε και την κουλτούρα αιώνων ψευδούς σταθερότητας , δακρύζοντας στη μνήμη της ενώ ακόμα αναπνέει.
Όταν κοιτάμε το παρόν, μιλάμε με τη γλώσσα του όχλου που αγωνίζεται να εξασφαλίσει μια περίοπτη θέση στο λάκκο της προσωπικής του κατανάλωσης.
Είναι η Βαβέλ της εποχής , με την υποκρισία διαχείρισης της άγνοιας μας .

Όταν κοιτάμε τα μάτια των παιδιών μας , μιλάμε τη γλώσσα της αγωνίας για τον τρόπο που αποσυντίθεται το πτώμα του «πολιτισμού» στη διαδικασία αλλαγής του.
Κανείς δεν ξέρει το μέτρο της καταστροφής του παλαιού και τον πόνο της έλλειψης που θα προκαλέσουν οι ενέργειες μας στις γενιές που κληροδοτούμε.
Η φυσική άλλαξε, τα μαθηματικά άλλαξαν… και δεν είναι τόσο απλό αυτό …
Οι άνθρωποι αλλάζουν πατρίδες μαζικά κάνοντας μοναδική αξία την αναπνοή τους.
Απλά δεν κατανοούμε το μέγεθος του κενού που δημιουργείται από το δεύτερο θάνατο της Ρώμης.
Είναι επώδυνη η κυοφορία του νέου Μεσαίωνα...

Στις σκέψεις αυτές έχω παραβάλει φωτογραφίες από μια εκκλησιά (Τον Αϊ Δημήτρη) με μια αλληλουχία.
Αρχικά η είσοδος της εκκλησίας αναγκάζει τον επισκέπτη να σκύψει πολύ να περάσει μέσα.
(Εικονίζεται η αγαπημένη μου κόρη Κατερίνα προσδιορίζοντας το μέγεθος της εισόδου)
Στη συνέχεια εικονίζεται η όλη αίσθηση του σκοτεινού χώρου του θείου δράματος που τελούνταν στις λειτουργίες της ανθρώπινης συνύπαρξης.

Τέλος επικεντρώνομαι σε μια λεπτομέρεια από το τέμπλο που ζωγράφισε ένας πρόγονος μου πριν από πολλά χρόνια και έχει μέσα της την χαρά και την φωτεινότητα της ζωής , ως σχήματα και χρωματικές αξίες του δημιουργήματος.

Κλείνοντας αυτό το συμπυκνωμένο σκέψεων κείμενο μου , θα ήθελα να σημειώσω ότι νοιώθω (σε συνάρτηση με την σημειολογία των φωτογραφιών) την ταπεινότητα ως αναγκαία προϋπόθεση για την μετάβαση στη νέα εποχή.
Ακόμη νοιώθω ότι πρέπει να κρατήσουμε ενεργές τις συνάξεις της ψυχής μας σε ότι έρχεται.
Και τρίτο , να εστιαστούμε ο καθένας προσωπικά σε ότι πιο χαρούμενο και λιτό περιέχει το δομικό στοιχείο του Είναι μας.
Ίσως αντέξουμε το χτίσιμο της νέας ζωής μέσα από τις ανάγκες της επόμενης θέασης.

ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΝΕΡΟ

04 02

Η παράδοση ήθελε μετά το γλέντι του γάμου να πηγαίνουν (μετά χορού) στην βρύση και να παίρνουν νερό για να πλυθούν οι νιόπαντροι …
Είχε μια σημειολογία κλεισίματος της γιορτής χωρίς λόγια , μέσα από τις διαδικασίες των δρώμενων.
Σαν λειτουργία παρέμεινε ακόμη και σήμερα στα ομαδικά γλέντια , που με αυτό τον τρόπο δηλώνουν το πέρας της γιορτής.

Δεν θα σταθώ όμως στην ανάλυση του εθίμου.
Υπάρχουν λαογράφοι και σχολαστικοί μελετητές που τους ανήκει αυτή η ενασχόληση.
Σε αυτό το χώρο είμαστε πιο κοντά στη ζωή παρά στις ακαδημαϊκές νεκροτομές της ιστορίας των ανθρώπων.
Αν η λειτουργία εθίμων δεν έχει μέσα της το παιχνίδι και τη χαρά, δεν αφορά τη ζωή αλλά το κακώς εννοούμενο φολκλόρ που συνήθως το λειτουργούν προς προσπορισμό ταλαίπωροι ή μη φορολογούμενοι.
Κάπως έτσι θα παρακολουθήσει ο επισκέπτης το «μεροκάματο» της επίδειξης του ιππικού στην πλατεία του κάστρου στο Εδιμβούργο , ή τους καταθλιπτικούς τσολιάδες σε ταβέρνες - παρωδίες της Αθηναϊκής Πλάκας.

Όμως εδώ μιλάμε για ζωή !

Ενδεχομένως η διαφορά της ζωής από την «συντήρηση» να είναι ότι δεν υπόκειται σε τακτικές χρονικές επαναλήψεις με χασμουρητό πριν και σίγουρη αμοιβή μετά.
Όταν πιάνουν τα χέρια και χορεύουν οι τελευταίοι Έλληνες, χαίρονται και παίζουν.
Πόσο δύσκολο έφτασε να είναι σε αυτή την εποχή να μπορούμε να νοιώθουμε σαν παιδιά και να κάνουμε τρέλες μέσα σε μια ομάδα που μας αποδέχεται για τα σκέρτσα και τις πρωτοβουλίες του παιχνιδιού;
Αν είναι να κρατήσουμε κάτι από το παρελθόν και από τον τρόπο που ζούσαν εκείνοι οι άνθρωποι, είναι η εύκολη μετάβαση από τα βάσανα της ζωής στην χαρά του παιχνιδιού.
Κάπως έτσι και στην φωτογραφία εικονίζονται εν χορώ Δραγασιώτες, που φέρνουν νερό από την κεντρική βρύση της πλατείας στο γλέντι του συλλόγου.

Άντε και σε άλλα με υγεία…