Ο ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ

.

Αναδημοσιεύω στοιχεία από μια συνέντευξη που πήρε ο κος Νίκος Σταθόγιαννης από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και είχε την πρόθεση να την κοινοποιήσει στο διαδίκτυο.

Το πλήρες άρθρο του συγγραφέα από τον ηλεκτρονικό χώρο του, μπορείτε να το διαβάσετε (Εδώ)
Θα παραθέσω από το άρθρο του την τελευταία παράγραφο που τιτλοφορείται “Μια τελευταία φράση”



Μια τελευταία φράση.


Στην ταινία που κάνω τώρα, ο Ουίλιαμ Ντεφόε που παίζει τον ρόλο του σκηνοθέτη συναντιέται με την πρώην σύζυγό του επ’ ευκαιρία των γενεθλίων της κόρης τους. Εκείνη τον μέμφεται, λέγοντάς του – ‘‘Τι ήμουνα για σένα; Μια σκιά που σε ακολουθούσε…’’. Εκείνος της απαντάει – ‘‘Το ήξερες απ’ την αρχή. Εγώ δεν έχω άλλο τρόπο λύτρωσης παρά τις ιστορίες που αφηγούμαι. Είναι το μοναδικό μου σπίτι Ειδάλλως χάνομαι…’’

Εμένα “κάτι” μου είπε αυτή η τελευταία φράση… και σκέφτηκα να την καταγράψω.
Άλλωστε το “βλέμμα” του Αγγελόπουλου πέρασε και κατέγραψε από πολύ κοντά τις πολύπαθες βουνοκορφές της Δυτικής Μακεδονίας… Μήπως τώρα αρχίζει να μπαίνει ακόμα πιο πολύ στις ψυχές μας;

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΛΙΜΑΚΑΣ

.

Φιλοξενώ το άρθρο του φίλου Σωτήρη Γλυκοφρύδη με τις ενδιαφέρουσες προσωπικές του θεάσεις σε ζητήματα που φιλοσοφικά δίνουν τομές σε ότι έχουμε συνηθίσει να το βλέπουμε από μια εντελώς διαφορετική σκοπιά.


Οικονομία κλίμακας

Δεν ενεργούμε εμείς, το σύστημα είναι που σημαίνει


του Σωτήρη Γλυκοφρύδη


Οικονομία κλίμακας είναι όταν πολλές μονάδες ενώνονται μαζί περιορίζοντας τις απώλειές τους, παράγοντας έργο κατά μια εξελικτική πορεία.
Η αρχή του γεγονότος αυτού μοιάζει σαν τα πολλά σπίτια ή άτομα που ενώνονται μεταξύ τους όταν είναι στην ανάγκη. Η στενή επαφή τους μειώνει τις ενεργειακές δαπάνες σαν μια πολυκατοικία ή οικογένεια όπου το ένα διαμέρισμα ή άτομο ζεσταίνεται από το άλλο, ως εκ τούτου κατεβάζουν σε χαμηλότερη στάθμη τα ατομικά τους καλοριφέρ.
Εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι η σύμπραξη αυτή δομείται από τον εξαναγκασμό και καταρρέει από την απραξία, καθώς αυξάνεται μεν η ισχύς του συστήματος αλλά μειούται παράλληλα και αυτή των μονάδων.
Ο λόγος που επιφέρει την όποια γέννηση είναι ο θάνατος και ο λόγος της ύπαρξης του θανάτου είναι η ζωή. Θα έλεγε, κάποιος, ότι ζωή και θάνατος κυλιούνται σφιχταγκαλιασμένοι πάνω σε σκληρά αλώνια, προσδίδοντας η ζωή στο θάνατο χτυπήματα αθανασίας και ο θάνατος στη ζωή τα χάδια του ταρτάρου. Έχουμε, δηλαδή, γάμο με κηδεία, όπου το γέννημα που θα προκύπτει θα είναι πάντα θνησιγέννητο.
Αυτό όμως που δεν είναι θνησιγέννητο είναι το σύστημα το οποίο παράγει το γεγονός αυτό, εξ αρχής του κόσμου. Η οικονομία κλίμακας αποτελεί το νομοθετικό πλαίσιο της συναλλαγής της φύσης. Μιας συναλλαγής κατά την οποία επαναλαμβάνονται αρχέτυπα πάνω σε εναλλασσόμενο σταθερό μοτίβο.
Η οικονομία κλίμακας είναι η αρχή της φυσικής οικονομίας. Οικονομώ, σημαίνει νέμω-κατανέμω τα του οίκου μου εντός του οίκου μου με δικαιοπραξία, η οποία βασίζεται στην τίση, που σημαίνει πεπρωμένο και νέμεση, ασαφείς προσδιορισμοί που παραπέμπουν ότι το δίκαιο στη φύση δεν υπάρχει κατά τα ανθρώπινα δεδομένα αλλά από τα ακαθόριστα γεγονότα. Αλληλο-κατανέμω, επομένως, κατά την οικονομία, τα του οίκου μου στον οίκο μου, «σωστά» και φυσικά με φόβο για αυτή τη δικαιοπραξία, ως εκ τούτου περιορίζομαι στα απαραίτητα, σταθμίζοντας διαρκώς ανάγκες. Αυτή είναι η αρχή της φυσικής οικονομίας, η πρόβλεψη για το προσδοκώμενο απρόβλεπτο.
Βιολογικά, το φαινόμενο της οικονομίας κλίμακας που αρχίζει από την αλληλεξάρτηση, ξεκινά σε πρώτη φάση όταν μαζεύονται πολλά κύτταρα μαζί περιορίζοντας τις θερμιδικές απώλειές τους. Σε δεύτερη φάση, η σύμπραξη αυτή τους αποδίδει όφελος καθώς παράγουν μεγαλύτερο έργο με μικρότερο ενεργειακό κόστος. Σε τρίτη φάση, θα κάνουν στην ακμή τους την υπέρβαση, γενώντας ένα ον ανάλογο προς τον εαυτό τους, αλλά αυτό το νέο ον θα είναι όχι μόνο η ζωή αλλά και ο θάνατός τους. Ο σπόρος του καρπού της λίμπιντο είναι ζωή και θάνατος, συγχρόνως.
Εξελικτικά, από τη συνεργία των μονάδων στην οικονομία κλίμακας, το κάθε κύτταρο, ον ή σύστημα, καθώς ευνοείται από τη σύμπραξη αυτή θα ζει περισσότερο, αλλά καθόσον περιορίζεται η εντροπία του θα υποβαθμίζεται η ενέργειά του. Κατά τον τρόπο αυτό γίνεται μακροβιότερο μεν αλλά λιγότερο ενεργό, μεγαλύτερο σε έκταση αλλά και περιορισμένο σε δυνατότητες, ισχυρό ολιστικά αλλά αδύναμο ανά μονάδα, ως εκ τούτου ευρύτερο, πολύπλοκο και αργοκίνητο, όπου στο τέλος, μετά ενός ορίου, καταρρέει, ενώ η φύση μεταλλάσσει ένα άλλο. Παράδειγμα, η φάλαινα μεγάπτερος και ο ελέφαντας που είναι τα μεγαλύτερα όντα στη γη με μεγάλη δύναμη, παίρνουν ελάχιστη τροφή πράγμα που τους προσδίδει μικρή ισχύ ανά κυτταρική μονάδα, γενόμενα καταθλιπτικά, νοιώθοντας ότι η ζωή συνάγει πια με την αντιοξείδωση και αυτή με την ακινησία, οδεύοντας προς το κινούν ακίνητο. Καλό και κακό, είπε ο Ηράκλειτος, στη φύση δεν υφίσταται, είναι το ίδιο πράγμα.
Γενικώς, η οικονομία κλίμακας μπορεί να ιδωθεί ως μια εξελικτική διαδικασία μιας παρτίδας εντολών εναλλαγής ζωής - θανάτου, η οποία στο άριστον ή στην ακμή της αναπαράγεται, διατηρώντας τις ισορροπίες. Το σύστημα, δηλαδή, είναι αυτοδημιούργητο, αυτορυθμιζόμενο και αυτοαναπαραγόμενο με νόμους γειτονίας που προέρχονται από έναν μηχανισμό φυσικής επιλογής ο οποίος βρίσκεται στα άνωγα (πέραν της νόησης). Αυτός και δημιουργεί και ισιώνει τις στρεβλώσεις.
Τα πολιτικά συστήματα και οι μεταλλαγές τους είναι μια τέτοια εντολή, εναλλαγή ισιωμάτων και στρεβλώσεων, οι οποίες βασίζονται στη φυσική οικονομία και δη στην οικονομία κλίμακας, όπου ο άνθρωπος δεν είναι ενεργός αλλά ενεργούμενο. Ο καπιταλισμός «της δικιάς μου σπηλιάς» δημιούργησε τον κουμμουνισμό ως διόρθωση μιας στρέβλωσης που βασίστηκε στην απληστία, τον οποίο προσπάθησε να διορθώσει ο σοσιαλισμός, στον οποίο με τη σειρά του έτεινε να διορθώσει ο διεθνισμός επί του οποίου υποθέτουμε να επιδράει ο οικουμενισμός, με μια διαδικασία κατά την οποία ο άνθρωπος «νομίζει» πως μετέχει, μη έχοντας επίγνωση πως είναι ένα πιόνι. Το σύστημα διορθώνει μόνο του τις στρεβλώσεις τις οποίες το ίδιο τις δημιουργεί για να βιώνει, χρησιμοποιώντας εδώ τον άνθρωπο ως μέσον καθώς είναι το ον που κυριάρχησε στη γη.
Το όποιο σύστημα είναι πολύ ευρύτερο και προγενέστερο του ανθρώπου, επομένως, είμαστε όντως το μέσον ενός συστήματος, δεμένοι στη ροή του, εντασσόμενοι στα οικονομικά μεγέθη, γενόμενοι μιμίδια, πρόσκαιρες βιοαναδραστικές μονάδες ενός παιχνιδιού σικέ, ισόπαλου, που συνεχίζεται αιωνίως, στο οποίο μετέχουμε όχι για τη νίκη, αλλά από το παιχνίδι για το ίδιο το παιχνίδι.
Κλείνοντας με πολιτική χροιά, καθόσον οικονομία = πολιτική, σκεφτόμενοι την κρίση που περνάμε σαν λαός, μπορούμε να πούμε προς τους δικαστές μας… Είμαστε τα ευαίσθητα όντα του συστήματος, αιρετικά, νοητικά, συναισθηματικά, όσο γίνεται αδέσμευτα, ενός ευρύτερου πολιτικο-οικονομικού πλαισίου που πνέει τα λοίσθια ενώ αναγεννάται, πιο ράθυμο και τραγικό. Για το λόγο αυτό, καθώς από τις πράξεις μας σημαίνουμε, πρέπει να μας τρέφετε με τιμές στο πρυτανείο.
Διότι, δεν διαφθείρουμε εμείς το σύστημα, το σύστημα είναι που διαφθείρει. Στον τόπο ετούτο που υπάρχουν σε κλίμακα και αντιθέσεις σχεδόν τα πάντα, κρίνονται ανάλογα τα πάντα. Ο χώρος μας αποτελεί ένα σπερματολήπτη που παράγει, και αυτό που παράγεται εδώ είναι η πτώση ενός συστήματος, η παρακμή της Δυτικής μας κοινωνίας. Αφήστε τα κιτάπια σας με τα μαθηματικά και δουλέψτε το μυαλό σας. Αντί να μας καταδικάζετε θα έπρεπε να μας προσκυνάτε ή έστω να γινόμαστε αντικείμενο περισυλλογής, βάζοντας το σύστημα στο μικροσκόπιο. Είμαστε ο ευαίσθητος και όχι ο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης. Εάν πτωχεύσουμε εμείς, θα είστε ήδη πτωχευμένοι.
Ελπίζουμε αυτό να γίνει κατανοητό. Ο κοινός νους ανακαλύπτει πάντα το σωστό, το θέμα είναι οι χρονο-καθυστερήσεις. Και στις χρονο-καθυστερήσεις η Ελλάδα δια των Ελλήνων καίγεται. Σε αυτήν την ιερή τη γη, τα γεγονότα τρέχουν γρηγορότερα από τις εξελίξεις.

ΔΕΣ ΤΟ ΚΑΙ ΕΤΣΙ …

.



Έκανα μια «βόλτα» στο διαδικτυακό βιβλίο της μούρης (FB) και η παρατήρηση μου έπεσε σε σχόλια που αφορούσαν αναρτήσεις χρηστών. Μου ήρθε ένα μειδίαμα στα χείλη, σαν διαπίστωσα τον συνωστισμό επιτιμητικών σχολίων από τον ανδρικό πληθυσμό σε πρόσωπα που συγκέντρωναν τα απαραίτητα χαρακτηριστικά που διεγείρουν την ερωτική επιθυμία.
Όπως συμβαίνει πάντα , έκανα τις προσωπικές ερμηνείες της επιλεγμένης πραγματικότητας μου και σκέφτηκα τα ακόλουθα.

Το γνωστικό επίπεδο που εμφανίζεται μέσα από την γραφή, δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο σε αυτή την τάση συνωστισμού του ορμέμφυτου. Έτσι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων ο όρος «καυλομάχος» είναι η εξέχουσα ιδιότητα που χαρακτηρίζει την επικοινωνιακή δράση των ανθρώπων.
Βέβαια στον αντίποδα της ερωτικής επιθυμίας, βρίσκεται ο θυμός σχολιαστών για ότι δεν τους αφορά ως σκέψη και κρίνουν ότι για να υπάρχει είναι εχθρικό προς αυτούς.
Αυτή είναι η κατηγορία σκέψης ανθρώπων που την χαρακτηρίζω με την αυθαίρετη προσωπικής εμπνεύσεως συντομογραφία «Σ.Κ.Α.Μ» ( Σεβαστός Κοινωνικά Άξιος Μαλάκας)
Σε αυτή την κατηγορία το άτομο μέσα από την αυθαίρετη εγνωσμένη αξία του νοιώθει ασφάλεια στο κοινωνικό περιβάλλον σκέψης που επιλέγει και όντας αισθανόμενος πλήρης θέλει να κοινωνήσει με επιβολή την "αλήθεια" του με όλο τον κόσμο.

Αυτές οι δυο ιδιότητες δηλαδή του καυλωμάχου σε συνδυασμό με την «πληρότητα» σκέψης του Σ.Κ.Α.Μ , ευθύνονται για την πραγματικότητα που βιώνουμε έξω και μέσα από εμάς.
Η κατ ευφημισμόν πληρότητα αφορά τις ιδεολογίες, τις κοινωνίες, τους δημιουργούς και ότι γενικά ονομάζουμε ζωή γύρω μας.
Σκέφτηκα, αν είχε ένας μια φάτσα όπως αυτή που εμφανίζεται στη φωτογραφία με την περίεργη οδοντοστοιχία σε ένα αλλόκοτο πρόσωπο, πόσο θα διευκόλυνε τον αριθμητικό συνωστισμό στην ανόητη χρήση της λέξης φίλος στο F.B και κατά πόσον θα προκαλούσε τον γλυκό λόγο των σχολίων που αφειδώς σπέρνουν οι καυλομάχοι;

Αντιθέτως όμως σε ένα πρόσωπο όπως αυτό του εκκεντρικού μοντέλου της επόμενης φωτογραφίας που διαθέτει τον φαντασιωτικό ηδονισμό που επιλέγει η αισθητική της εποχής, τα άκριτα (λάικ) θα πήγαιναν σύννεφο.

Βέβαια πάντα οι παρατηρήσεις αυτές αφορούν τους άλλους και ποτέ εμάς τους ίδιους μια και δεν είμαστε ηλίθιοι να υποβαθμίσουμε την ήδη υφιστάμενη (με κόπο χτισμένη) αυτό-προσδιορισμένη αξία μας.

Πάντως εγώ έχω στο συρτάρι μου την ταυτότητα του ΣΚΑΜ μήπως υπάρχει κανένας άλλος που την διαθέτει;
Σαν την πιάσεις την ταυτότητα του ΣΚΑΜ στο χέρι σου μπορείς να την κρύψεις στα συρτάρια του εαυτού σου, αλλά ως συμβαίνει συνήθως είναι κολλημένη στο κούτελο σαν το χιλιάρικο των παρακμιακών μπουζουξίδων και φυσικά είναι αθέατη στην δική μας όραση …

…ΔΥΟ ΠΟΙΗΤΕΣ ΜΑΖΙ

.

Σαν την εισπνοή και την εκπνοή, σαν την πλημμυρίδα και την άμπωτη … μπορούν να ταιριάξουν τα καμωμένα από τη ζωή λόγια ανθρώπων που ξεγέλασαν την συνήθη ματιά της ανθρώπινης ανάγκης.
Σιωπηλά , χωρίς δικά μας λόγια που νομίζουμε ότι ξέρουμε, είπα να διαβάσουμε (και όχι να τραγουδήσουμε) τις σκέψεις από δυο ανθρώπους.
Ο λόγος για τον Κωνσταντίνο Καβάφη και τον Νίκο Καββαδία.





Η Σατραπεία

Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ' επιτυχία να σε αρνείται•
να σ' εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις
(η μέρα που αφέθηκες κ' ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πιαίνεις στον μονάρχην Αρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες, και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι' άλλα κλαίει•
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ' ανεκτίμητα Εύγε•
την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Αυτά πού θα στα δώσει ο Αρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρείς στη σατραπεία•
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης



Σταυρός του Νότου


Έβραζε το κύμα του γαρμπή.
Είμαστε σκυφτοί κι οι δυό στο χάρτη,
γύρισες και μού 'πες πως το Μάρτη
σ' άλλους παραλλήλους θα 'χεις μπει.
Κούλικο στο στήθος σου τατού,
που όσο κι αν το καις δε λέει να σβήσει.
Είπαν πως την είχες αγαπήσει
σε μια κρίση μαύρου πυρετού.
Βάρδια πλάι σε κάβο φαλακρό
κι ο Σταυρός του Νότου με τα στράλια.
Κομπολόι κρατάς από κοράλλια
κι άκοπο μασάς καφέ πικρό.
Το Άλφα του Κενταύρου μια νυχτιά
με το παλινώριο πήρα κάτου.
Μου 'πες με φωνή ετοιμοθανάτου:
"Να φοβάσαι τ' άστρα του Νοτιά".
Άλλοτε απ' τον ίδιο ουρανό
έπαιρνες, τρεις μήνες στην αράδα,
με του καπετάνιου τη μιγάδα,
μάθημα πορείας νυχτερινό.
Σ' ένα μαγαζί του Nossi Be
πήρες το μαχαίρι, δυό σελίνια,
μέρα μεσημέρι απά στη λίνια
ξάστραψε σα φάρου αναλαμπή
Κάτου στις αχτές της Αφρικής
πάνε χρόνια τώρα που κοιμάσαι.
Τα φανάρια πια δεν τα θυμάσαι
και τ' ωραίο γλυκό της Κυριακής.

Νίκος Καββαδίας

Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΠΟΛΗ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ …

.

Ο μεγαλύτερος “ιδιώτης” επαναστάτης , με αναρχικές ιδέες απέναντι σε ένα δομημένο μοντέλο της τότε Αθήνας της “πτώσης”, είναι σίγουρα ο ήρωας του Αριστοφάνη Δικαιόπολις.
Είχε γεμίσει (τότε) η Αθήνα από λόγια φανφαρονισμού που έβγαζαν πολεμικές ιαχές για τους Δωριείς Σπαρτιάτες, και συμφέροντα ατομικά που είχαν εξάρτηση από τη βία.
Σε όλο αυτό το πολιτικό σκηνικό, ο Δικαιόπολις τους γράφει όλους στα παλιά του τα παπούτσια και κάνει την ανατροπή των θεσμών και της συλλογικότητας λέγοντας το περίφημο “Εγώ κάνω ειρήνη με τους Σπαρτιάτες, για τον εαυτό μου και την οικογένεια μου αποκλειστικά”.
Ένα ολόκληρο σύστημα καταρρέει από τη σκέψη του, και ο όχλος των καρβουνιάρηδων κάπου στις παρυφές της Πάρνηθας που ήταν το σπίτι του, τρέχουν να τον λιντσάρουν.
Μα οι άνθρωποι που τρέφονται από λόγια της ομαδοποίησης, εύκολα μπορεί να χειριστεί τα συναισθήματα τους ένας που γνωρίζει ότι είναι πρόβατα.
Ο Δικαιόπολις γνωρίζει την τέχνη της πλάνης και βάζει σχέδιο να τους πείσει παίζοντας κορώνα γράμματα το ίδιο το κεφάλι του.
Στο τέλος βγαίνει θριαμβευτής από την πειθώ των λόγων του προς το πόπολο και απολαμβάνει τον Διονυσιασμό της ζωής του μέσα από γιορτές και όχι πολέμους.

Κορυφαία στιγμή είναι αυτή της αντιπαράθεσης του με τον στρατηγό Λάμαχο, που όλη του η ζωή είναι στοιχημένη πίσω από τα ΠΡΕΠΕΙ ιδεών που έχουν ως αφετηρία την βία και τον πόλεμο… περιμένοντας την δικαίωση για τα έργα του.
Ο Δικαιόπολις απαρνείται τα ΠΡΕΠΕΙ και δίνεται όλος μέσα στα ΘΕΛΩ του.

Η έξοδος του έργου που αποδίδεται από την έμπνευση του Διονύση Σαββόπουλου στο ομώνυμο μουσικό του έργο Αχαρνής, προσδιορίζει την πάλη αυτή που γίνεται μέσα μας μεταξύ σκέψεων και αντιλήψεων στα “πρέπει” και τα “θέλω” μας …

Το ερώτημα που τίθεται ως ερέθισμα ύπαρξης αυτής της ανάρτησης, είναι αν αυτό το έργο αφορά μια φιλολογική προσέγγιση της αρχαίας κουλτούρας, ή μήπως έχει άμεση πρόταση στην πραγματικότητα που έχουμε σήμερα στη ζωή μας…

Η απάντηση πάντα είναι προσωπική για τον καθένα …όπως και η σκέψη του αν η ζωή του είναι κακή ή καλή …,άσχημη ή όμορφη… ,ανέραστη ή ερωτική…, φοβισμένη ή ελεύθερη …

Αλλά το λόγο ΤΏΡΑ έχει η Έξοδος του έργου, με την Διονυσιακή χειμαρρώδη γλώσσα που μας άφησε ο Παππούς Αριστοφάνης.



Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΒΛΟΣ

.

Φιλοξενώ ένα ενδιαφέρον κείμενο του φίλου Σωτήρη Γλυκοφρύδη.
Ένα κείμενο που μπορεί να περάσει απαρατήρητο από τα μάτια μας, χαμένο μέσα στις ανάγκες που ορίζουμε για την αναπνοή μας τώρα, ή να μας δημιουργήσει χώρο για μια διαφορετική ερμηνεία της πραγματικότητας που ζούμε.
Υπάρχουν μεγέθη ανθρώπων που μίλησαν διαχρονικά αιώνες πριν για τον εαυτό τους και κατά συνέπεια για όλους εμάς. Πρώτα από όλα, μίλησαν για τη σκέψη τους… όπως ο Παρμενίδης που μας μεταφέρει την παρατήρηση της σκέψης του… και σίγουρα μας αφορά σαν είμαστε έτοιμοι να το αντιληφθούμε.



Η Ελληνική Βίβλος
(συνεχίζουμε να θέτουμε θέμα Παρμενίδη)

του Σωτήρη Γλυκοφρύδη


Πριν 2-3 χρόνια διαπίστωσα ότι το μεγαλύτερο κείμενο των προσωκρατικών, το «Περι Φύσεως» του Παρμενίδη ήταν σχεδόν αμετάφραστο. Το κείμενο αυτό, το οποίο απετέλεσε τη βάση του σχεδιασμού του κόσμου των Ιδεών του Πλάτωνα και του μηχανισμού της λογικής του Αριστοτέλη (άσχετα εάν ο τελευταίος δεν αποδεχόταν το τελικό αποτέλεσμα) παρουσίαζε δυσκολία κατανόησης διότι δεν είχε εντοπιστεί το πλάνο της συλλογιστικής του συγγραφέα, δηλαδή, στο πού κατευθυνόταν η σκέψη του. Παρά ταύτα, του προσέδωσε το δισυπόστατο τίτλο του «ϊδρυτή της μεταφυσικής λογικής» κατά τον Ράσελ ή του ιδρυτή του ορθολογισμού και της μεταφυσικής κατ’ άλλους.

Πού κατευθυνόταν όμως η σκέψη του Παρμενίδη;

Πάνω σε αυτό το ερώτημα αποφάσισα να αφιερώσω μερικούς μήνες με 2-3 χιλιάδες ώρες περισυλλογής, να σπάσω κυριολεκτικά το κεφάλι μου για να το εντοπίσω, όπου βίωσα μια κατάσταση την οποία περιγράφω στο βιβλίο «Το Φως του Παρμενίδη» η οποία επέφερε την αποκάλυψη: «Ο Παρμενίδης σκεφτόταν τη σκέψη του…». Μετά από αυτό, η μετάφραση βγήκε ακόμα και στο κόμμα, πιστή στις λέξεις οι οποίες κολλούσαν από μόνες τους σε σημείο που έκανα απλώς την επαλήθευση. Μετά από αυτό, ήταν θέμα χρόνου να γραφτεί ένα δεύτερο βιβλίο, το «Σπουδή στον Παρμενίδη», ερμηνεύοντάς τον Ελεάτη ποιητή και στοχαστή κατά ενότητα και στίχο.

Ο Παρμενίδης, κατ’ εμέ, είχε αποκρυπτογραφηθεί.

Ο Παρμενίδης είναι ο μόνος φιλόσοφος ο οποίος ανακαλύπτει τον κόσμο όλο μέσα από τη σκέψη του, εξετάζοντάς την. Το κείμενό του θεωρώ, όπως προέκυψε, ότι αλλάζει δεδομένα στη φιλοσοφία. Ο Χέγκελ και ο Πλάτων είναι Παρμενιδιστές, ο «Παρμενίδης» του Πλάτωνα και «Η φαινομενολογία του πνεύματος» του Χέγκελ είναι πάνω στον και τότε ακόμη δυσνόητο Παρμενίδη σε σημείο που τα έργα αυτά κατατάσσονται μαζί με προαναφερθέν κείμενο «Περι Φύσεως» του Ελεάτη στοχαστή στα πιο δυσκολο-κατανόητα κείμενα της φιλοσοφίας. Ασφαλώς εάν το μητρικό κείμενο είχε γίνει κατανοητό στο βάθος που έπρεπε, η εξέλιξη της φιλοσοφίας θα ήταν άλλη, πιο καθαρή. Παρά ταύτα, το κείμενο και η διδασκαλία του, όσο έγιναν αντιληπτά, έδωσαν έναν Μέλισσο, έναν Ζήνωνα (τον Ελεάτη, για να τον ξεχωρίζουμε από τον Στωικό) έναν Λεύκιππο (και αργότερα τον Δημόκριτο), έναν Εμπεδοκλή, ένα Σωκράτη στη βάση της συλλογιστικής του, επέφερε ίσως το στοχασμό του Περικλή, επηρέασε σίγουρα τον Αναξαγόρα και τον Πρωταγόρα, έως προφανώς τον Αρίστιππο τον Σάμιο, εισηγητή της ηλιοκεντρικής θεωρίας. Εδώ όμως υπήρξε αυτό που συνηθίζω να αποκαλώ «το χαλασμένο τηλέφωνο της φιλοσοφίας». Το κείμενο, μη κατανοημένο ακόμα και από τον μεγαλύτερο σύγχρονο Παρμενιδιστή, τον Χάιντεγκερ, προκύπτει όπως αποδεικνύεται τόσο σημαντικό που πρέπει να καθιερωθεί ως η «Ελληνική Βίβλος», η οποία κατά σύμπτωση γράφεται τα χρόνια που συντάσσεται και η Ιουδαική.

Μέσα στο κείμενο υπάρχει το «προπατορικό αμάρτημα», που δεν είναι άλλο από την εκτροπή της γλώσσας και το αίσιον που θα προκύψει από τον επαναπροσδιορισμό της, υπάρχει η πειστική θρησκεία, η οντολογία του όντως είναι ή το όντως ον, διακρίνεται η σύγκλιση των φιλοσοφικών και θρησκευτικών ρευμάτων, προτείνεται η γέννηση της επιστήμης από την αίρεση και την αμφιβολία η οποία στον άνθρωπο πρέπει να είναι πάντα υπαρκτή για να καταλήξει στο αίσιον της αληθούς θρησκείας. Με λίγα λόγια. απλά, προσδιορίζονται σε αυτό τα πάντα.

Σας παραθέτω τη μετάφραση σε αντιπαραβολή με το αρχαίο κείμενο και βγάλτε τα συμπεράσματά σας.

Στο τέλος του κειμένου θα υπάρξει και ένα μικρό ερμηνευτικό προσάρτημα περί που μονισμού του Παρμενίδη, ο οποίος φρονώ ότι μπορεί να επαναπροσδιορίσει τη ζωή μας. Εάν φυσικά το θέλουμε…


ΠΑΡΜΕΝΙΔΗ ΕΛΕΑΤΗ

Περί Φύσηος
Αρχαίο κείμενο

1
ἵπποι ταί με φέρουσιν, ὅσον τ’ ἐπὶ θυμὸς ἱκάνοι, πέμπον, ἐπεί μ’ ἐς ὁδὸν βῆσαν πολύφημον ἄγουσαι δαίμονες, ἣ κατὰ πάντ’ ἄστη φέρει εἰδότα φῶτα• τῇ φερόμην• τῇ γάρ με πολύφραστοι φέρον ἵπποι

5
ἅρμα τιταίνουσαι, κοῦραι δ’ ὁδὸν ἡγεμόνευον. ἄξων δ’ ἐν χνοίηισιν ἵει σύριγγος ἀυτήν αἰθόμενος (δοιοῖς γὰρ ἐπείγετο δινωτοῖσιν κύκλοις ἀμφοτέρωθεν), ὅτε σπερχοίατο πέμπειν Ἡλιάδες κοῦραι, προλιποῦσαι δώματα Νυκτός,

10
εἰς φάος, ὠσάμεναι κράτων ἄπο χερσὶ καλύπτρας. ἔνθα πύλαι Νυκτός τε καὶ Ἢματός εἰσι κελεύθων, καί σφας ὑπέρθυρον ἀμφὶς ἔχει καὶ λάινος οὐδός• αὐταὶ δ’ αἰθέριαι πλῆνται μεγάλοισι θυρέτροις• τῶν δὲ Δίκη πολύποινος ἔχει κληῖδας ἀμοιβούς.

15
τὴν δὴ παρφάμεναι κοῦραι μαλακοῖσι λόγοισιν. πεῖσαν ἐπιφραδέως, ὥς σφιν βαλανωτὸν ὀχῆα ἀπτερέως ὤσειε πυλέων ἄπο• ταὶ δὲ θυρέτρων χάσμ’ ἀχανὲς ποίησαν ἀναπτάμεναι πολυχάλκους ἄξονας ἐν σύριγξιν ἀμοιβαδὸν εἰλίξασαι

20
γόμφοις καὶ περόνηισιν ἀρηρότε• τῇ ῥα δι’ αὐτέων ἰθὺς ἔχον κοῦραι κατ’ ἀμαξιτὸν ἅρμα καὶ ἵππους. καί με θεὰ πρόφρων ὑπεδέξατο, χεῖρα δὲ χειρί δεξιτερὴν ἕλεν, ὧδε δ’ ἔπος φάτο καί με προσηύδα• ὦ κοῦρ’ ἀθανάτοισι συνάορος ἡνιόχοισιν,

25
ἵπποις ταί σε φέρουσιν ἱκάνων ἡμέτερον δῶ, χαῖρ’, ἐπεὶ οὔτι σε μοῖρα κακὴ προὔπεμπε νέεσθαι τήνδ’ ὁδόν (ἦ γὰρ ἀπ’ ἀνθρώπων ἐκτὸς πάτου ἐστίν), ἀλλὰ θέμις τε δίκη τε. χρεὼ δέ σε πάντα πυθέσθαι ἠμὲν Ἀληθείης εὐκυκλέος ἀτρεμὲς ἠτορ

30
ἠδὲ βροτῶν δόξας, ταῖς οὐκ ἔνι πίστις ἀληθής. ἀλλ’ ἔμπης καὶ ταῦτα μαθήσεαι, ὡς τὰ δοκοῦντα χρῆν δοκίμως εἶναι διὰ παντὸς πάντα περῶντα.

2

εἰ δ’ ἄγ’ ἐγὼν ἐρέω, κόμισαι δὲ σὺ μῦθον ἀκούσας, αἵπερ ὁδοὶ μοῦναι διζήσιός εἰσι νοῆσαι• ἡ μὲν ὅπως ἔστιν τε καὶ ὡς οὐκ ἔστι μὴ εἶναι, Πειθοῦς ἐστι κέλευθος (Ἀληθείηι γὰρ ὀπηδεῖ),

5
ἡ δ’ ὡς οὐκ ἔστιν τε καὶ ὡς χρεών ἐστι μὴ εἶναι, τὴν δή τοι φράζω παναπευθέα ἔμμεν ἀταρπόν• οὔτε γὰρ ἂν γνοίης τό γε μὴ ἐὸν (οὐ γὰρ ἀνυστόν) οὔτε φράσαις.

3
τὸ γὰρ αὐτὸ νοεῖν ἔστιν τε καὶ εἶναι.
4

λεῦσσε δ’ ὅμως ἀπεόντα νόῳ παρεόντα βεβαίως• οὐ γὰρ ἀποτμήξει τὸ ἐὸν τοῦ ἐόντος ἔχεσθαι οὔτε σκιδνάμενον πάντῃ πάντως κατὰ κόσμον οὔτε συνιστάμενον.
5
ξυνὸν δὲ μοί ἐστιν, ὁππόθεν ἄρξωμαι• τόθι γὰρ πάλιν ἵξομαι αὖθις.
6
χρὴ τὸ λέγειν τε νοεῖν τ’ ἐὸν ἔμμεναι• ἔστι γὰρ εἶναι, μηδὲν δ’ οὐκ ἔστιν• τά σ’ ἐγὼ φράζεσθαι ἄνωγα. πρώτης γάρ σ’ ἀφ’ ὁδοῦ ταύτης διζήσιος <εἴργω>, αὐτὰρ ἔπειτ’ ἀπὸ τῆς, ἣν δὴ βροτοὶ εἰδότες οὐδὲν

5
πλάττονται, δίκρανοι• ἀμηχανίη γὰρ ἐν αὐτῶν στήθεσιν ἰθύνει πλαγκτὸν νόον• οἱ δὲ φοροῦνται
κωφοὶ ὁμῶς τυφλοί τε, τεθηπότες, ἄκριτα φῦλα, οἷς τὸ πέλειν τε καὶ οὐκ εἶναι ταὐτὸν νενόμισται κοὐ ταὐτόν, πάντων δὲ παλίντροπός ἐστι κέλευθος.
7
οὐ γὰρ μήποτε τοῦτο δαμῇ εἶναι μὴ ἐόντα• ἀλλὰ σὺ τῆσδ’ ἀφ’ ὁδοῦ διζήσιος εἶργε νόημα, μηδὲ σ’ ἔθος πολύπειρον ὁδὸν κατὰ τήνδε βιάσθω, νωμᾶν ἄσκοπον ὄμμα καὶ ἠχήεσσαν ἀκουήν

5
καὶ γλῶσσαν, κρῖναι δὲ λόγῳ πολύδηριν ἔλεγχον

8
ἐξ ἐμέθεν ῥηθέντα• μόνος δ’ ἔτι μῦθος ὁδοῖο λείπεται ὡς ἔστιν• ταύτηι δ’ ἐπὶ σήματ’ ἔασι πολλὰ μάλ’, ὡς ἀγένητον ἐὸν καὶ ἀνώλεθρόν ἐστιν, ἐστι γὰρ οὐλομελές τε καὶ ἀτρεμὲς ἠδ’ ἀτέλεστον•
5
οὐδέ ποτ’ ἦν οὐδ’ ἔσται, ἐπεὶ νῦν ἔστιν ὁμοῦ πᾶν, ἕν, συνεχές• τίνα γὰρ γένναν διζήσεαι αὐτοῦ; πῇ πόθεν αὐξηθέν; οὐδ’ ἐκ μὴ ἐόντος ἐάσσω φάσθαι σ’ οὐδὲ νοεῖν• οὐ γὰρ φατὸν οὐδὲ νοητόν ἔστιν ὅπως οὐκ ἔστι. τί δ’ ἄν μιν καὶ χρέος ὦρσεν
10
ὕστερον ἢ πρόσθεν, τοῦ μηδενὸς ἀρξάμενον, φῦν; οὔτως ἢ πάμπαν πελέναι χρεών ἐστιν ἢ οὐχί. οὐδέ ποτ’ ἐκ μὴ ἐόντος ἐφήσει πίστιος ἰσχύς γίγνεσθαί τι παρ’ αὐτό• τοῦ εἵνεκεν οὔτε γενέσθαι
οὔτ’ ὄλλυσθαι ἀνῆκε. Δίκη χαλάσασα πέδηισιν,
15
ἀλλ’ ἔχει• ἡ δὲ κρίσις περὶ τούτων ἐν τῷδ’ ἔστιν• ἔστιν ἢ οὐκ ἔστιν• κέκριται δ’ οὖν, ὥσπερ ἀνάγκη, τὴν μὲν ἐᾶν ἀνόητον ἀνώνυμον (οὐ γὰρ ἀληθής ἔστιν ὁδός), τὴν δ’ ὥστε πέλειν καὶ ἐτήτυμον εἶναι. πῶς δ’ ἂν ἔπειτ’ ἀπόλοιτο ἐόν; πῶς δ’ ἄν κε γένοιτο;

20
εἰ γὰρ ἔγεντ’, οὐκ ἔστ(ι), οὐδ’ εἴ ποτε μέλλει ἔσεσθαι. τὼς γένεσις μὲν ἀπέσβεσται καὶ ἄπυστος ὄλεθρος. οὐδὲ διαιρετόν ἐστιν, ἐπεὶ πᾶν ἐστιν ὁμοῖον• οὐδέ τι τῇ μᾶλλον, τό κεν εἴργοι μιν συνέχεσθαι, οὐδέ τι χειρότερον, πᾶν δ’ ἔμπλεόν ἐστιν ἐόντος.
25
τῷ ξυνεχὲς πᾶν ἐστιν• ἐὸν γὰρ ἐόντι πελάζει. αὐτὰρ ἀκίνητον μεγάλων ἐν πείρασι δεσμῶν
ἔστιν ἄναρχον ἄπαυστον, ἐπεὶ γένεσις καὶ ὄλεθρος τῆλε μάλ’ ἐπλάχθησαν, ἀπῶσε δὲ πίστις ἀληθής. ταὐτόν τ’ ἐν ταὐτῷ τε μένον καθ’ ἑαυτό τε κεῖται
30
χοὔτως ἔμπεδον αὖθι μένει• κρατερὴ γὰρ Ἀνάγκη πείρατος ἐν δεσμοῖσιν ἔχει, τό μιν ἀμφὶς ἐέργει, οὕνεκεν οὐκ ἀτελεύτητον τὸ ἐὸν θέμις εἶναι• ἔστι γὰρ οὐκ ἐπιδευές• μὴ ἐὸν δ’ ἂν παντὸς ἐδεῖτο. ταὐτὸν δ’ ἐστὶ νοεῖν τε καὶ οὕνεκεν ἔστι νόημα.
35
οὐ γὰρ ἄνευ τοῦ ἐόντος, ἐν ὧι πεφατισμένον ἔστιν, εὑρήσεις τὸ νοεῖν• οὐδέν γὰρ <ἢ> ἔστιν ἢ ἔσται ἄλλο πάρεξ τοῦ ἐόντος, ἐπεὶ τό γε Μοῖρ’ ἐπέδησεν οὖλον ἀκίνητόν τ’ ἔμεναι• τῷ πάντ’ ὄνομ(α) ἔσται, ὅσσα βροτοὶ κατέθεντο πεποιθότες εἶναι ἀληθῆ,
40
γίγνεσθαί τε καὶ ὄλλυσθαι, εἶναί τε καὶ οὐχί, καὶ τόπον ἀλλάσσειν διά τε χρόα φανὸν ἀμείβειν. αὐτὰρ ἐπεὶ πεῖρας πύματον, τετελεσμένον ἐστί πάντοθεν, εὐκύκλου σφαίρης ἐναλίγκιον ὄγκῳ, μεσσόθεν ἰσοπαλὲς πάντηι• τὸ γὰρ οὔτε τι μεῖζον
45
οὔτε τι βαιότερον πελέναι χρεών ἐστι τῇ ἢ τῇ. οὔτε γὰρ οὐκ ἐὸν ἔστι, τό κεν παύοι μιν ἱκνεῖσθαι εἰς ὁμόν, οὔτ’ ἐὸν ἔστιν ὅπως εἴη κεν ἐόντος τῇ μᾶλλον τῇ δ’ ἧσσον, ἐπεὶ πᾶν ἐστιν ἄσυλον• οἷ γὰρ πάντοθεν ἶσον, ὁμῶς ἐν πείρασι κύρει.
50
ἐν τῷ σοι παύω πιστὸν λόγον ἡδὲ νόημα ἀμφίς ἀληθείης• δόξας δ’ ἀπὸ τοῦδε βροτείας μάνθανε κόσμον ἐμῶν ἐπέων ἀπατηλὸν ἀκούων. μορφὰς γὰρ κατέθεντο δύο γνώμας ὀνομάζειν• τῶν μίαν οὐ χρεών ἐστιν ἐν ὧι πεπλανημένοι εἰσίν
55
τἀντία δ’ ἐκρίναντο δέμας καὶ σήματ’ ἔθεντο χωρὶς ἀπ’ ἀλλήλων, τῇ μὲν φλογὸς αἰθέριον πῦρ, ἤπιον ὄν, μέγ’ ἀραιὸν ἐλαφρόν, ἑωυτῷ πάντοσε τωὐτόν, τῷ δ’ ἑτέρῳ μὴ τωὐτόν• ἀτὰρ κἀκεῖνο κατ’ αὐτό τἀντία νύκτ’ ἀδαῆ, πυκινὸν δέμας ἐμβριθές τε. 60 τόν σοι ἐγὼ διάκοσμον ἐοικότα πάντα φατίζω, ὡς οὐ μή ποτέ τίς σε βροτῶν γνώμη παρελάσσηι.

9
αὐτὰρ ἐπειδὴ πάντα φάος καὶ νὺξ ὀνόμασται
καὶ τὰ κατὰ σφετέρας δυνάμεις ἐπὶ τοῖσί τε καὶ τοῖς, πᾶν πλέον ἐστὶν ὁμοῦ φάεος καὶ νυκτὸς ἀφάντου ἴσων ἀμφοτέρων, ἐπεὶ οὐδετέρῳ μέτα μηδέν.
10
εἴσηι δ’ αἰθερίαν τε φύσιν τά τ’ ἐν αἰθέρι πάντα σήματα καὶ καθαρᾶς εὐαγέος ἠελίοιο λαμπάδος ἔργ’ ἀίδηλα καὶ ὁππόθεν ἐξεγένοντο, ἔργα τε κύκλωπος πεύσηι περίφοιτα σελήνης 5
καὶ φύσιν, εἰδήσεις δὲ καὶ οὐρανὸν ἀμφὶς ἔχοντα ἔνθεν μὲν γὰρ ἔφυ τε καὶ ὥς μιν ἄγουσ(α) ἐπέδησεν Ἀνάγκη πείρατ’ ἔχειν ἄστρων.
11
πῶς γαῖα καὶ ἥλιος ἠδὲ σελήνη αἰθήρ τε ξυνὸς γάλα τ’ οὐράνιον καὶ ὄλυμπος ἔσχατος ἠδ’ ἄστρων θερμὸν μένος ὡρμήθησαν γίγνεσθαι. …

12
… αἱ γὰρ στεινότεραι πλῆντο πυρὸς ἀκρήτοιο, αἱ δ’ ἐπὶ ταῖς νυκτός, μετὰ δὲ φλογὸς ἵεται αἶσα• ἐν δὲ μέσῳ τούτων δαίμων ἣ πάντα κυβερνᾷ• πάντα γὰρ <ἣ> στυγεροῖο τόκου καὶ μίξιος ἄρχει πέμπουσ’ ἄρσενι θῆλυ μιγῆν τό τ’ ἐναντίον αὖτις ἄρσεν θηλυτέρῳ.
13
… πρώτιστον μὲν Ἔρωτα θεῶν μητίσατο πάντων
14
… νυκτιφαὲς περὶ γαῖαν ἀλώμενον ἀλλότριον φῶς
15
αἰεὶ παπταίνουσα πρὸς αὐγὰς ἠελίοιο. …
16
… ὡς γὰρ ἕκαστος ἔχει κρᾶσιν μελέων πολυπλάγκτων, τὼς νόος ἀνθρώποισι παρίσταται• τὸ γὰρ αὐτό ἔστιν ὅπερ φρονέει μελέων φύσις ἀνθρώποισιν καὶ πᾶσιν καὶ παντί• τὸ γᾶρ πλέον ἐστὶ νόημα.
17
… δεξιτεροῖσιν μὲν κούρους, λαιοῖσι δὲ κούρας …

18
… femina virque simul Veneris cum germina miscent, venis informans diverso ex sanguine virtus temperiem servans bene condita corpora fingit. nam si virtutes permixto semine pugnent nec faciant unam permixto in corpore, dirae nascentem gemino vexabunt semine sexum.
19…οὕτω τοι κατὰ δόξαν ἔφυ τάδε καί νυν ἔασι καὶ μετέπειτ’ ἀπὸ τοῦδε τελευτήσουσι τραφέντα• τοῖς δ’ ὄνομ’ ἄνθρωποι κατέθεντ’ ἐπίσημον ἑκάστῳ.



ΠΑΡΜΕΝΙΔΗ ΤΟΥ ΕΛΕΑΤΗ

Περί Φύσεως
Μετάφραση



1
Οι θηλυκοί μου ίπποι με μετέφεραν ως τα πέρατα της επιθυμίας, όταν οδηγώντας με οι κατανέμουσες θεές μ’ έβαλαν στην περίφημη οδό, που φέρνει τα φώτα που θεωρούν οι συγκεντρώσεις των ανθρώπων. Σε αυτή βρισκόμουν. Τα πολύ έφρονα άλογα που έφεραν το άρμα
5
κάλπαζαν, ορίζοντας το διάβα του οι ηγεμόνισσες του δρόμου κόρες. Ο δε άξων μέσα στον αχό ανάγει ήχο όμοιο του σουραυλιού καθώς κατακαιγόταν (υποφέροντας τους ξέφρενους στροβιλισμούς που
ασκούντο περί τα δυο του άκρα), όταν έσπευσαν για τη μεταφορά μου οι κόρες του Ήλιου, οι οποίες αφού έφυγαν από τα δώματα της Νύχτας
10
σε φως, είχαν στα χέρια τις καλύπτρες της μορφής τους. Εκεί βρίσκονται οι δυο πύλες της ζωής, της Νύχτας και της Ημέρας, που έχουν κοινό υπέρθυρο και το ίδιο πέτρινο κατώφλι• και οι αυτές πέτρες οι αιθέριες περιβάλλουν τις μεγάλες θύρες• αυτών η Δίκη η πολύποινος έχει τα ανάλογα διπλά κλειδιά.
15
Προς αυτήν αποτάθηκαν με σεβασμό οι κόρες, μιλώντας ήπια - γλυκά. Την έπεισαν με συγκεκριμένες λέξεις, επακριβείς, να βγάλει άμεσα και πλήρως το βαλανωτό-φιδίσιο κλείστρο των θυρών. Τα δε θυρόφυλλα τεράστιο χάσμα έκαναν, καθώς μετακινήθηκαν τα πολύχαλκα αξόνια και με αμοιβαίο συριγμό οι περόνες των αρθρώσεων
20
έστρεψαν στα δαχτυλίδια• και μέσω του ανοίγματος αυτού οι κόρες γοργά στον αμαξωτό δρόμο πέρασαν άλογα και άρμα. Και η θεά με υποδέχτηκε αγνά, παίρνοντας δε τρυφερά στο χέρι της το δεξί μου χέρι, κι αυτά τα λόγια τα λαμπρά είπε προσαγορεύοντάς με. Ω νεαρέ σύντροφε των αθανάτων που κρατούν της ζωής τα γκέμια,
25
εσύ που ήλθες ως εδώ από τα ικανά άλογα φερμένος, χαίρε, επειδή δεν σε ώθησε μοίρα κακή να εισέλθεις σε αυτό το δρόμο (που για τα ανθρώπινα όντα τελειωμό δεν έχει),
αλλά η θεία τάξη και το δίκιο. Πρέπει δε να σε πείσω για όλα, τόσο για της σφαιρικής Αλήθειας μου την άτρεμη καρδιά
30
όσο και για τις γνώμες των θνητών, όπου δεν υπάρχει βεβαιότης. Αλλά θα καταλάβεις και αυτά θα μάθεις, ότι οι υπάρχουσες θεωρήσεις πρέπει να εξετάζονται καλά, περνώντας πάντοτε από κόσκινο τα πάντα.
2
Έλα, λοιπόν, εγώ θα σου εξηγώ, εσύ στα λόγια μου αναλογίσου, αφού ακούσεις ποιες είναι οι μόνες δισυπόστατες οδοί της νόησης. Η μία ότι αυτό που είναι «είναι» και δεν υπάρχει το «δεν είναι», είναι της Πειθούς το πλαίσιο (διότι εκεί βρίσκεται η αλήθεια),
5
η δε άλλη ότι «δεν είναι» και ανάγκη είναι το «είναι» να μην υπάρχει, την οδό αυτή στη φράζω εντελώς, λέγοντάς σου ότι είναι αδιάβατη• διότι ούτε θα μπορούσες να γνωρίσεις το μη υπάρχον ον (δεν είναι
κατορθωτό) ούτε να το εκφράσεις.
3
Διότι σκέψη και ύπαρξη είναι το ίδιο πράγμα.
4
Πρόσεξε, όμως, και τα απόμακρα του νου είναι με σιγουριά παρόντα• διότι (ο νους) δε θα διασπάσει το ον από τη συνεκτική δομή του διασπείροντάς το εδώ κι εκεί ολοκληρωτικά κατά την κοσμική τάξη κι επανασυνθέτοντάς το.
5
Για μένα είναι αδιάφορο, από πού θα ξεκινήσω• γιατί στο ίδιο σημείο θα φθάσω πάλι.
6
Πρέπει το ον να είναι ο λόγος και η νόηση• διότι εκεί υπάρχει «είναι», ενώ στο μηδέν δεν υπάρχει• εγώ αυτά στα αποκαλώ υπέρ-νοητά. Σε απομακρύνω όμως έτσι απ’ αυτήν εδώ την πρώτη οδό της έρευνας, ύστερα δε και από εκείνη, στην οποία οι θνητοί, μη γνωρίζοντας κάτι 5
διαμορφώνονται, δίγνωμοι• διότι η αμηχανία που υπάρχει στα στήθη τους ευθύνεται για το μπερδεμένο τους μυαλό• αυτοί αυτοπροσδιορίζονται κουφοί μαζί και τυφλοί, κατασαστισμένοι, σύνολα χωρίς κριτική σκέψη, στα οποία αυτό που υπάρχει και δεν είναι, το νομίζουν άλλοτε το ένα και άλλοτε το άλλο, στα πάντα δε παλινδρομεί το πλαίσιο της ζωής τους.
7
Διότι ποτέ ο τρόπος αυτός δε θα μπορέσει να καθορίσει τα ανύπαρκτα• αλλά εσύ από αυτή τη δισυπόστατη διαδρομή απομάκρυνε το νου σου, ούτε επίσης η συνήθεια να σε αναγκάζει σε αυτόν εδώ το δρόμο της οριακής
προσπάθειας να περιφέρεις άσκοπο το βλέμμα και την καλή ακοή σου
και τη γλώσσα, να κάνεις όμως με τη λογική σου μια ευρύτερη εκτίμηση
8
στα ειπωμένα από εμένα• γιατί μόνο με τα λόγια δεν μπορείς να φτάσεις σε αυτό που όντως είναι• στην πορεία πάντως της διαδρομής υπάρχουν πάρα πολλές ενδείξεις, ότι το ενυπάρχον ον είναι αγέννητο και άφθαρτο, καθόσον είναι ολοκληρωμένο κι εντελώς ακίνητο και χωρίς να έχει τέλος,
5
ποτέ δεν υπήρξε ή θα υπάρξει, καθόσον τώρα (σκεπτόμενοι και μιλώντας) είναι με τα πάντα, ένα, συνεχώς• επομένως ποια γέννα θα του αναζητήσεις; Πώς, πότε κι από πού αυξήθηκε; Ούτε εκ του μη υπάρχοντος θα σου επιτρέψω να πεις ούτε καν να το φανταστείς• διότι δεν μπορεί να λεχθεί
ούτε να νοηθεί πως δεν υπάρχει. Ποια ανάγκη λοιπόν το ώθησε
10
λίγο πριν ή μετά, εκκινώντας από το μηδέν, να βγεί ολοκληρωμένο; Επομένως ή υπάρχει απόλυτος ανάγκη να υπάρχει (το εν-ον), είτε όχι. Ουδέποτε εκ του μη υπάρχοντος όντος θα επιτρέψει η δύναμη της πίστης
να δημιουργηθεί κάτι παρ’ αυτού• ως εκ τούτου ούτε η γέννηση αλλά ούτε ο θάνατος του ανήκουν. Η θεά της ορθής κρίσης χαλαρώνοντας τα δεσμά,
15
(σημαίνει ότι) τα έχει• η δε κριτική επί των ανωτέρω συνοψίζεται στο εξής• είναι αυτό που είναι ή δεν είναι• ελέγχοντάς το, κατ’ ανάγκη, προκύπτει από τη μια ότι είναι ένα ακατανόητο και απροσδιόριστο γεγονός (μη αληθής δρόμος) και από την άλλη ότι υφίσταται και οδεύει στον προσδιορισμό του. Πώς λοιπόν μετά από αυτά θα χαθεί το ον; Πώς αφού υπάρχει, έγινε;
20
Διότι εάν γεννήθηκε, δεν είναι, ούτε μπορεί ποτέ στο μέλλον να γίνει. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η δημιουργία χάνεται και η άδηλος καταστροφή. Ούτε διαιρετό είναι, επειδή κάθε μέρος του είναι όμοιο• ούτε είναι κάπου περισσότερο, θα εμπόδιζε τη συνοχή του, ούτε λιγότερο, ολόκληρο πληρούται από τον εαυτό του.
25
Ως εκ τούτου στο διηνεκές είναι τα πάντα• το ον συνάγει με τα όντα. Αυτό καθώς μένει σταθερό από την ισχυρή συνδεσιμότητά του είναι άνευ αρχής και τέλους, επειδή η γέννηση και η καταστροφή μακριά απ’ εδώ πλάστηκαν, τις απώθησε δε η αληθής πίστη Το ίδιο καθώς στον εαυτό του βρίσκεται, στον εαυτό του μένει
30
και τοιουτοτρόπως διατηρείται σταθερό• διότι η κρατερή Ανάγκη το δεσμεύει μέσα σε πλαίσια, όπου από παντού το περιβάλλουν, οπότε κατά τη θεία τάξη και το δίκαιο το ον δεν είναι αχανές• υπάρχει δε χωρίς στερήσεις• διαφορετικά θα γύρευε τα πάντα. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της νόησης κι εξ αυτού υπάρχει η σκέψη.
35
Διότι χωρίς το ον, το οποίο στα πάντα είναι οριοθετημένο, δεν μπορείς να εξάγεις νόημα• διότι δεν υπήρξε ή θα υπάρξει ποτέ τίποτε άλλο παρ’ εκτός αυτού του όντος, επειδή οι θεές της μοιρασιάς το δέσμευσαν από παντού, με συνέπεια να μένει ακίνητο καθ’ ολοκληρία• το όνομα έχει των πάντων, όσων οι θνητοί κατέθεσαν πεπεισμένοι ότι είναι αληθή,
40
αυτό που γίνεται και χάνεται, αυτό που είναι και δεν είναι και η αλλαγή του τόπου, μέσω της χροιάς της φωτο-ανταποδοτικότητας. Αλλά επειδή υπάρχει τοπο-χρονικό πλαίσιο, είναι περιορισμένο από παντού, έχοντας όγκο όμοιο με ολοστρόγγυλη σφαίρα, ενδιαμέσως ισοδύναμο στα πάντα• σε αυτό ούτε κάτι περισσότερο
45
ούτε σε κάτι λιγότερο αρμόζει να είναι σε κάποιο του σημείο. Διότι ούτε το μη ον υπάρχει, πράγμα που θα το εμπόδιζε να φθάσει στο ομοούσιο, ούτε υπάρχει διαμορφωμένο κατά κάποιο τρόπο εκ του περιβάλλοντος, επειδή είναι σύμπαν απαραβίαστο• και καθώς είναι το ίδιο παντού, ομοίως κυριαρχεί στα όριά του.
50
Σε αυτό το σημείο σταματώ τον ειλικρινή μου λόγο για το νόημα της αμφοτερόπλευρης αλήθειας• ακούγοντας δε τις επεξηγήσεις μου μάθε από δω και πέρα ότι οι γνώμες των θνητών είναι λαθεμένες. Για να κατηγοριοποιήσουν τα μορφώματα στηρίχτηκαν σε δυο θέσεις• (θεωρώντας) ότι δεν έπρεπε να είναι μία, πράγμα στο οποίο έσφαλαν•
55
τα αντίθετα έκριναν από την κάθε κατασκευή και έβαλαν διακριτικά μη ταυτόσημα μεταξύ τους, το μεν ένα όρισαν το αιθέριο πυρ της φλόγας, που είναι ήπιο ον, πολύ αραιό κι ελαφρύ, παντού το ίδιο με τον εαυτό του, το δε άλλο κάτι που δεν είναι ίδιο με τον εαυτό του• αλλά κι αυτό κατά τον
ίδιο τρόπο τον αντίθετο (το έθεσαν), την αγνωστική νύχτα, που έχει πυκνό 60 σώμα και βάρος. Όλα αυτά στα αποκαλώ φαινομενικό διάκοσμο, για να μη σε παρασύρει ποτέ κάποια τέτοια γνώμη των θνητών.

9
Αλλά, εφόσον τα πάντα έχουν χαρακτηριστεί από φως και νύχτα και σύμφωνα με τις ίδιες δυνάμεις τους μετέχουν το ένα και στο άλλο, το παν ως σύνολο (θα) αποτελείται μαζί από φως και άφαντη νύχτα με ίση των δυο αναλογία, επομένως θα ήταν ουδέτερο, άρα μηδέν.

10
Θα γνωρίσεις και την αιθέρια φύση και τα πάντα εντός του αιθέρα τα ενδεικτικά σημεία και τα φανερά έργα της άσπιλης ηλιακής παν-φωτοδότριας πηγής και από πού εξωγεννήθηκαν, θα πληροφορηθείς και για την περιφερική τροχιά της κυκλοτερούς σελήνης
5
και τη φύση της, θα μάθεις και για τον ουρανό που περικλείει τα πάντα από πού δημιουργήθηκε και πώς οδηγώντας τον του επέβαλλε η Ανάγκη να διατηρεί τα όρια των άστρων.
11
(Το) πώς η γη και ο ήλιος και η σελήνη και ο απλός αέρας (και) ο ουράνιος γαλαξίας και το τελευταίο βουνό καθώς και η θερμή πηγή των άστρων όρμισαν στη δημιουργία.


12
… Οι δε στενότερες στεφάνες είναι γεμάτες από αγνό πυρ αμόλυντο, οι δε επ’ αυτών (είναι) της νύχτας, με τη δε φλόγα αναδύεται η ειμαρμένη• και στο μέσον αυτών η κατανέμουσα θεά που τα πάντα κυβερνά• διότι στα πάντα άρχει και στο στυγερό τοκετό και στην ερωτική σμίξη στέλνοντας το θηλυκό ν’ αναμιχθεί με το αρσενικό και το αντίθετο πάλι, το αρσενικό με το θηλυκό.
13
… πρώτον από όλους τους θεούς, τον έρωτα ανέδειξε
14
… φως ξένο που περιφέρεται στη γη και φαίνεται τη νύχτα (για τη σελήνη)
15
που πάντα στρέφει το πρόσωπο στο φως του ήλιου (για τη σελήνη). …

16
… Διότι όπως ο καθένας είναι το κράμα των πολύ διαφορετικών μελών του, κατά τον ίδιο τρόπο ο νους παρίσταται στους ανθρώπους• διότι το ίδιο είναι εκείνο το οποίο η φύση φρονεί για τα μέλη των ανθρώπων και για τους πάντες και το καθετί• το δε περισσότερο έχει σημασία.
17
… από δεξιά μεν τ’ αρσενικά, από αριστερά δε τα θηλυκά …
18
… Όταν η γυναίκα και ο άντρας αναμειγνύουν τα σπέρματα του έρωτα, η δύναμη που ρέει στα αγγεία τους από το διαφορετικό αίμα, αν έχει την κατάλληλη αναλογία, σώματα καλά παράγει. Όταν οι δυνάμεις αντιμάχονται καθώς τα σπέρματα αναμειγνύονται και δεν σχηματίζουν ενότητα στο σώμα, το γεννημένο από διπλό σπέρμα φύλο θα βασανίζεται από δεινές και συχνές ταλαιπωρίες.
19
…Έτσι λοιπόν κατ’ αυτήν τη δοξασία έγιναν αυτά που κυριαρχούν και στη συνέχεια από εδώ θα τελευτήσουν έχοντας τραφεί• στο όνομα δε αυτών οι άνθρωποι έθεσαν επισημάνσεις για το καθετί.



Ερμηνευτικό ΠΡΟΣΑΡΤΗΜΑ της βάσης του μονισμού



4
Η δυσκολία κατανόησης του υπερβατικού
(Η αρχή του ευρύτερου περικλείοντος)



4 λεῦσσε δ’ ὅμως ἀπεόντα νόῳ παρεόντα βεβαίως• οὐ γὰρ ἀποτμήξει τὸ ἐὸν τοῦ ἐόντος ἔχεσθαι οὔτε σκιδνάμενον πάντῃ πάντως κατὰ κόσμον οὔτε συνιστάμενον.

---------
4
Πρόσεξε, όμως, και τα απόμακρα του νου είναι με σιγουριά παρόντα• διότι (ο νους) δε θα διασπάσει το ον από τη συνεκτική δομή του διασπείροντάς το εδώ κι εκεί ολοκληρωτικά κατά την κοσμική τάξη κι επανασυνθέτοντάς το.


Ανάλυση - Σχόλια

Στη συνέχεια η Θεά εφιστά την προσοχή του ακροατή της στα πέραν του νου, σε αυτά που δεν είμαστε σίγουροι ότι υπάρχουν. Εντούτοις, υπάρχουν. Διότι τη στιγμή που τα αποδεχόμαστε, έστω και αρνητικά, σημαίνει ότι υπάρχουν. Και το υπαρκτό δεν είναι μερικώς και κατά περίπτωση.

Ο ποιητής, μετά από τον πρώτο στίχο του, που παραπέμπει στο άδηλο και ημιφανές καθώς παρουσιάζει τον κόσμο με μια υπερβατική χροιά, στους στίχους που ακολουθούν, εκφράζει την αρραγή ενότητά του. Εδώ φαίνεται ο επηρεασμός του από την Ηρακλείτεια ρήση: «Το πάνω και το κάτω, το καλό και το κακό, (το μέσα και το έξω, επομένως τα αντίθετα) στη φύση δεν υφίστανται, είναι το ίδιο πράγμα». Η θεωρία της ενότητας των αντιθέτων του Εφέσιου πρέπει να επηρέασε σημαντικά τον Ελεάτη. Παραταύτα, ενώ φαίνεται ν’ ακολουθεί την ίδια θέση, αναγορεύοντας το υπερφυσικό (μεταφυσικό) και το φυσικό ως ίδια, αποστασιοποιείται, αναγορεύοντας το υπερφυσικό υποδεέστερο του φυσικού, το δε φυσικό τη μόνη υπαρκτή πραγματικότητα.
Η συλλογιστική του, που είναι συνεπής στο μονισμό, συνοψίζεται μέσω ενός παραδείγματος αλήθειας - ψεύδους που θα δούμε, ως εξής: Το ψέμα υπάρχει, είναι μια πραγματικότητα. Η αλήθεια όμως δεν είναι ψέμα, περιέχει το ψέμα ως αλήθεια της ζωής, αλλά το ψέμα δεν περιέχει αλήθεια. Άρα, η αλήθεια είναι ευρύτερη ως περικλείουσα το ψέμα, επομένως η μόνη που υπάρχει. Ως περικλείουσα, αποτελεί την ουσία της πραγματικότητας, ενώ το περικλειόμενο, περιέχει μια δυναμική. Η συλλογιστική αυτή, η οποία είναι απαραίτητη για την περαιτέρω κατανόηση του Παρμενίδη, μπορεί να ονομαστεί ως «η αρχή του ευρύτερου περικλείοντος». Κατ’ αυτήν, από δυο έννοιες θεωρούμενες αντίθετες η μια περιέχει την άλλη κατά τρόπο μονομερή. Η περικλείουσα είναι η ουσιαστική, η περικλειόμενη εμφανίζει δυναμική.
Συνεχίζουμε. Το οποιοδήποτε ον της σκέψης μας υπάρχει ως ουσία ή δεν υπάρχει. Τη στιγμή που υπάρχει, «είναι» κάτι. Το οποιοδήποτε «είναι» αποτελεί την έκφραση της πραγματικότητας, η οποία δε διασπάται, δεν αποσυντίθεται ούτε επανασυντίθεται από και προς τον εαυτό της. Είναι μια οντολογική ουσία σταθερή, καθολικά αποδεκτή, άσχετα σε ποια σφαίρα της πραγματικότητας ή της εξωπραγματικότητας (απόμακρης πραγματικότητας) ανήκει, είναι η πραγματικότητα. Υπάρχει. Η πραγματικότητα είναι ευρύτερη ακόμα της φαντασίας, καθόσον περιέχει τη φαντασία, ενώ η φαντασία δεν περιέχει την πραγματικότητα. Άρα (σύμφωνα με την αρχή του ευρύτερου περικλείοντος), η πραγματικότητα είναι η μόνη που υπάρχει, η φαντασία περιέχει δυναμική.
Προσοχή εδώ• τα σημεία αυτά είναι πολύ καθοριστικά.
Ας πάρουμε για παράδειγμα και την υπερβατική έννοια του Θεού καθόσον για πολλούς αποτελεί τη βάση του εόντος. Πολλοί το Θεό τον αποδέχονται, οι δύσπιστοι στην κρίση παραπαίουν, αυτοί που δεν πιστεύουν τον απορρίπτουν. Το γεγονός ότι όλοι αναφέρονται σε αυτόν, αποδίδοντάς του την οποιαδήποτε μορφή ή μομφή, σημαίνει ότι ως ον, υπάρχει. Εφόσον υπάρχει, είναι η πραγματικότητα, η οποία δεν τέμνεται, δεν τεμαχίζεται, δεν επανακυκλούται. Παραμένει ακίνητη και ατρεμής. Αυτό που μένει είναι να προσδιοριστούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του.
Κρίμα που οι Πατέρες της Εκκλησίας μας έντυσαν τη θεοσοφία τους με τον δυιστικό ιδεαλιστικό μανδύα του Πλάτωνα (ουρανός - άνθρωπος), που όδευσε στο τρισυπόστατο (ουρανός - γη - άνθρωπος) και στο πρέπον, και από εκεί, μέσω του Αριστοτέλη, στις επιλεκτικές πολυιστικές εκφάνσεις μιας ασαφούς και πολύπλοκου του νου πραγματικότητας, στοχευμένης στην πρακτική υφή της, παραβλέποντας τον πνευματικό πατέρα του μονισμού, τον ενιστή Παρμενίδη. Όχι διότι ο Πλατωνισμός είναι κακός, αλλά διότι η ανθρώπινη κατανόηση, καθόσον υφίσταται χρονοκαθυστερήσεις, δε βίωσε όσο θα έπρεπε το απόλυτό της «ένα». Εάν ο Χριστιανισμός είχε δομηθεί με Παρμενίδειες αρχές, δε θα είχαν υπάρξει τόσα προβλήματα με την κατανόηση της τριαδικότητας και με την επιχειρούμενη, εν μέσω άγνοιας, ανάλυση του όντος. Οι εξελίξεις στο δυτικό πολιτισμό τρέχουν ταχύτερα από το νου του. Το ενυπάρχον ον, όταν επιχειρηθεί να διασπαστεί, να τεμαχιστεί ή να ερμηνευθεί, μένει ως έχει, ανέπαφο. Αυτό που κλονίζεται από τον επιχειρούμενο πολυισμό, είναι η έννοια της πίστης.
Σε ιδιαίτερο κεφάλαιο θα αναλυθούν οι σημαντικότερες διαφορές της φιλοσοφίας του Πλάτωνα από αυτή του Παρμενίδη.


Βιβλία του συγγραφέα πάνω στον Παρμενίδη




Σωτήρη Γλυκοφρύδη - Εκδόσεις Εκάτη

Το Φως του Παρμενίδη
Η αναθεώρηση της ζωής - Αποκρυπτογραφώντας τον μεγαλύτερο φιλόσοφο που (δεν) γνώρισε ο κόσμος

Είναι μια “light” έκδοση του Παρμενίδη που στοχεύει τους πρωτοείσακτους στη φιλοσοφία. Πραγματεύεται το γεγονός της μετάφρασης του αρχαίου κείμενου η οποία παρουσιάζεται ως ένα θεατρικό αφήγημα.
Το πιο δύσκολο κείμενο της παγκόσμιας φιλοσοφίας γραμμένο με τρόπο που να αποτείνεται ακόμα και σε παιδιά.





Σωτήρη Γλυκοφρύδη - Εκδόσεις Εκάτη

Σπουδή στον Παρμενίδη
Περί Φύσεως – Ανάλυση και σχόλια ανά ενότητα και στίχο.

Πρόκειται περί μιας πραγματείας (essay) πάνω στον Παρμενίδη, ο οποίος ερμηνεύεται διεξοδικά ανά ενότητα και στίχο. Αυτά που προκύπτουν αναθεωρούν δεδομένα, παρουσιάζοντας το έργο αυτό του Ελεάτη στοχαστή ως μια νέα Βίβλο.
Το έργο αποτείνεται στους περισσότερο «ψαγμένους», στους λεγόμενους «εραστές της σκέψης».




Ποια είναι η αρχή της φύσης κατά τον Παρμενίδη;
Το φως, πριν ακόμα γίνει φως, χρόνος βούληση και λόγος.



Τι πιστεύει για τη φύση της ζωής ενδόμυχα ο Παρμενίδης;
Ότι ζούμε με τη σκέψη μας μέσα σε μια σκέψη άλλη.

ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑ...

.

Νανούρισμα…
Ένα τραγούδι που αντικαθιστάται από την επίπλαστη γνώση που θάβει κάτω από το “πρέπει” αυτή την τρυφερή σχέση του σημαντικότερου ανθρώπου που ευθύνεται για το ότι αναπνέουμε αυτή τη στιγμή.

Νανούρισμα…
Το πρώτο συμφωνικό έργο με ένα όργανο , αυτό της ψυχής της μάνας, που σίγουρα είναι και το τελευταίο της θύμησης πριν από τον ρόγχο του θανάτου.

Νανούρισμα…
Η επανάσταση της ζωής με ότι καθαρό κρύβεται μέσα μας, απέναντι σε ότι νομίζουμε ότι είμαστε στον καθρέφτη των φόβων μας.

Νανούρισμα…
Ότι ξεχάσαμε και ενώνει τους ανθρώπους σε ένα Έρωτα προσφοράς χωρίς προσδοκία σε κάθε τραγουδιστή στροφή του.

Ένα τέτοιο νανούρισμα που βρήκα, το αφιερώνω ως χρωστούμενο δάνειο εδώ και πολλά χρόνια, στην πιο σημαντική γυναίκα της ζωής μου.
Αυτή η αφιέρωση περνά αυτόματα σαν κρίκος της αλυσίδας του σπέρματος ζωής στους απογόνους, σαν μια έκταση αγάπης της δύναμης που είναι η καρδιά ενός νανουρίσματος.

Όποιος έχει την δύναμη να κλείσει τα μάτια και να το ακούσει αφιερώνοντας το στην δική του σημαντική γυναίκα , έχει περιθώρια να “δει” τον κύκλο του …
Τότε θα πει χωρίς να νοιώθει μικρότερος από τα φοβισμένα ζόμπι γύρω του… "Το αφιερώνω στη μαμά μου".

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ

.

Συνήθως χρησιμοποιούμε τους ορισμούς των αφηρημένων εννοιών της γλώσσας, μέσα από μια υποκειμενική προσέγγιση του νοήματος τους. Βέβαια, το αποτέλεσμα της επικοινωνίας στην "αγορά" της “Βαβέλ” είναι να τελειώνει κάθε έντονη προσπάθεια να πείσει ο ένας τον άλλο με την φράση “Δεν καταλαβαίνεις!”


Ένας δύσκολος ορισμός είναι και αυτός της φιλοσοφίας. Ανάλογα με την πνευματική διαστρωμάτωση του χρήστη της, θα αντιμετωπίσουμε και ένα τεράστιο εύρος τραγελαφικών ορισμών της. Από τον “γάτο” , καταφερτζή τύπο που δηλώνει φιλοσοφημένος άρα και έξυπνος, έως τον παπαγάλο των πληροφοριών που τις μάζεψε για να κάνει επάγγελμα την επιρροή του.

Αναγκαστικά οφείλουμε να δεχτούμε μια εκδοχή του κάθε ορισμού ως ικανοποιητική για μας , μέσα από πληθώρα προσεγγίσεων της. Αυτό σημαίνει ότι σαν ακούσουμε το παλικάρι με την χρυσή ταυτότητα στο χέρι να λέει απευθυνόμενος : “Ξέρω τις γυναίκες εγώ … είμαι μάγκα μου φιλοσοφημένος” δεν σημαίνει ότι τον απορρίπτουμε ως μη γνώστη του ορισμού της φιλοσοφίας. Για κάθε άνθρωπο υπάρχει και η αντίστοιχη αλήθεια που έλκει τους όμοιους αυτού στην αναζήτηση. Για κάποιους δηλαδή είναι ο “άνθρωπος τους” … μέντορας της αξίας που θέλουν να φτάσουν.

Στην προκείμενη όμως ανάρτηση, θα αναζητήσουμε μια διαδρομή σκέψης που σε απλά κατανοητά Ελληνικά ενώνει τις πληροφορίες του παρελθόντος με το σήμερα για τον ορισμό της Φιλοσοφίας.

Βέβαια μέσα στην κεκτημένη ταχύτητα ενός καταγγελτικού τρόπου ζωής, και στις φλέβες που φουσκώνουν κάτω από τα αυτιά όσων έτσι επιλέγουν τη σκέψη της ζωής τους, αυτός ο ορισμός είναι τόσο αδιάφορος , όσο και το νόημα της παροιμίας “χέστηκε η φοράδα στο αλώνι”.

Εδώ όμως θα επιμείνουμε στην ανάλυση ( αυτής της εκδοχής) του ορισμού, γιατί μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που ΕΙΝΑΙ στο (το) αλώνι ξαπλωμένοι ακριβώς κάτω από την φοράδα με ανοιχτό το στόμα. Κάποιοι λοιπόν ενδέχεται να ξυπνούν αυτή τη στιγμή και να ενημερωθούν για αυτή την εκδοχή του ορισμού, σε αντίθεση με τους υπολοίπους που συνεχίζουν να βρίσκονται κοιμώμενοι χωρίς να μπορούν να πάρουν χαμπάρι…το γεγονός της αφόδευσης.

Ας παρακολουθήσουμε ένα απόσπασμα μιας σημαντικής ομιλίας.

Πηγή Liantinis .org

ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΟΜΟΛΟΓΑ … ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΜΕΙΣ «JUNK»

.



Με αφορμή τις δηλώσεις που έκανε πρόσφατα στο δελτίο ειδήσεων της Ιταλικού τηλεοπτικού σταθμού RAI 1 ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας, ας αναπτύξουμε λίγο την κριτική μας σκέψη και την μελαγχολία μας … για ότι έρχεται... και δεν το βλέπουμε ακριβώς ακριβώς όπως οι αμνοί οδεύουν προς την σφαγή τους …

Δήλωσε λοιπόν ο κύριος Παπανδρέου :

«Τα ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου δεν αντιστοιχούν σε “junk” και πρέπει να προσέξουμε τις εταιρείες αξιολόγησης που δρουν σε καθεστώς σύγκρουσης συμφερόντων, επιβραβεύοντας ή απορρίπτοντας τράπεζες και δημόσια ομόλογα, ανάλογα με την τάση της κάθε στιγμής»

Κύριε Παπανδρέου,
Αν αντιπαρέλθω την Αμερικάνικη σκέψη σας με την χρήση του όρου «junk» και σας θυμίσω ότι στην Ελλάδα τα λέμε σκουπίδια… θα σας πω ότι όντως είναι σκουπίδια τα ομόλογα της χώρας που φτιάξατε.
Χρόνια τώρα εσείς , ο μπαμπάς σας, οι "τιμημένοι" σύντροφοι και οι (κρυφοί) φίλοι σας της αντιπολίτευσης, φροντίσατε να μην υπάρχει τίποτε στην Ελληνική πραγματικότητα που να μπορεί να δώσει πλούτο από τον πρωτογενή η τον δευτερογενή τομέα παραγωγής.. φέρνοντας συνάλλαγμα από την συμμετοχή μας ως χώρα στην παγκόσμια αγορά…

Φτιάξατε μια χώρα χρηματιστηρίου, καζίνο και εύκολου δανεισμού.
Φροντίσατε να φτιάξετε και υπαλλήλους θλιβερούς και ανεύθυνους με κομματικές ταυτότητες , που στόχο είχαν να ζουν σε βάρος του δημοσίου κάνοντας και τις ευκαιριακές τους αρπαχτές ο καθένας ανάλογα με το πόστο που του δώσατε ως τοπική αράχνη στον ιστό της εξουσίας σας…
Όλοι στη μάσα ενωμένοι … φώναζαν από μέσα τους όσοι μετείχαν στο υπέροχο όραμα που υλοποιήσατε φέρνοντας του Ολυμπιακούς αγώνες στην Ελλάδα…χρεώνοντας ολόκληρες γενιές από κλοπές και μίζες τη φιέστα με τα πυροτεχνήματα…
Δεν πιστεύω να υπάρχει καμία αμφιβολία στη σκέψη σας αγαπητέ μου Πρωθυπουργέ ότι υπήρξαν επίορκοι και αποθησαυριστές ξένου μαύρου χρήματος στην εξουσία …
Δεν πιστεύω επίσης να μην έχει περάσει από το μυαλό σας, ότι κάποιοι υπουργοί δικοί σας πρωτίστως και σίγουρα από το άλλο «υπέροχο» κόμμα της εξουσίας , κάνουν τώρα τον χορτάτο κοριό κρυβόμενοι… αφού απομύζησαν κλεμμένα χρήματα από τον κρατικό κορβανά…

Δεν ντρέπεστε που δεν έχετε το πολιτικό σθένος να φέρετε έστω ένα επίορκο υπουργό σας στην δικαιοσύνη και να του δημεύσετε την περιουσία ;
Αντιθέτως υποστηρίζεται ότι τα ομόλογα δεν είναι «junk» … που σημαίνει ότι ποντάρετε στις θυσίες και τις στερήσεις των ηλιθίων ψηφοφόρων .

Λυπάμαι αγαπητέ μου αλλά αναλογιστήκατε μήπως είναι θλιβερές οι σκέψεις σας ;
Θα σας αντιπαραβάλω ένα μικρό κείμενο από την Γκέμμα του μεγάλου δασκάλου Λιαντίνη που επισκιάζει ως πνεύμα , εσάς, τους συμβούλους σας, όλους εμάς τους ανόητους θυμικούς ψηφοφόρους και τα μικροσυμφέροντα των ψευτο- διανοουμένων που σας στηρίζουν ή σας εναντιώνονται με σκέψεις που βλέπουν μέσα από τη διαχειριστική μηχανή του «κιμά» που συνθλίβει την Ελλάδα των παιδιών μας…

Η υπέρβαση δεν έρχεται από διαχειριστές της εξουσίας … αλλά από φιλοσόφους της εξουσίας… και δεν βλέπω κανένα κοντά στα Ηλύσια πεδία της αυτοκρατορίας σας...

Εύχομαι να είμαι ανόητος και ανίκανος να αναπτύξω πολιτική σκέψη … γιατί αυτό θα ωφελούσε τα παιδιά μας και το μέλλον που με τόση ευκολία αναφέρετε ότι προσπαθείτε να το εξασφαλίσετε….

Αν όμως δεν είμαι ανόητος και έχουν βάση οι σκέψεις που τριγυρίζουν στο μυαλό μου καθώς και στο μυαλό άλλων ανθρώπων που βλέπω γύρω μου… τότε όλοι εσείς που χειρίζεστε την τύχη των αφελών που σας ψήφισαν , είστε Εθνικοί μειοδότες.

Την μεγαλύτερη όμως ευθύνη , δεν την φέρετε εσείς …
Την φέρει ο κατάπτυστος (και όχι τιμημένος) λαός που μέσα από την ραθυμία της παιδείας του και την ανικανότητα να είναι έντιμος … επιλέγει ομοίους του … ευελπιστώντας να αδράξει ένα κοκαλάκι από το πανηγύρι της εξουσίας ως ενοχλητικός σκύλος …στα πόδια σας…

Έγραφε λοιπόν ο Φιλόσοφος …

Πικρά λόγια για την Ελλάδα

Όλα καλά και περίκαλα τά ’χουμε με την πατρίδα. Με το έθνος, την ιστορία μας, και τούς «αρχαίους ημών πρόγονοι».
Μόνο που ξεχάσαμε ένα. Πως εμείς οι νέοι με τους αρχαίους έλληνες έχουμε τόσα κοινά, όσα ο χασαποσφαγέας με τις κορδέλες, και η μοδίστρα με τα κριάρια.
Κι από την άλλη φουσκώνουμε και κορδώνουμε, και τουρτουφίζουμε για «τσι γεναίοι πρόγονοι» σαν τι; Όπως εκείνος ο τράγος του Σικελιανού, που εσήκωνε το απανωχείλι του, εβέλαζε μαρκαλιστικά, και οσφραινότανε όλο το δείλι την αρμύρα στη θάλασσα της Κινέττας.
Αλλίμονο. Η δάφνη κατεμαράνθη. Έτσι δεν εψιθύριζε ο Σολωμός στο Διάλογο κλαίγοντας; Η δάφνη κατεμαράνθη.
Όταν είσαι μέσα στό μάτι του κυκλώνα, είναι δύσκολο νά ’χεις εικόνα για τα γύρω σου. Και ζώντας μέσα στη χώρα δεν έχουμε εικόνα για τη σημερινή Ελλάδα.
Αρχές του 1993 έγινε μια εκδήλωση στο Παρίσι από έλληνες καλλιτέχνες για την ασβολερή Κύπρο. Εκείνο το θαλασσοφίλητο νησί.
Εκεί, ένας δημοσιογράφος ερώτησε τρεις τέσσερες έγκριτους έλληνες που ζουν μόνιμα στη Γαλλία μια ερώτηση καίρια.
Για ειπέτε μου, τους είπε, εσείς που όντας μακρυά από την Ελλάδα βλέπετε με άλλο μάτι, το αληθινό του νοσταλγού και του πάσχοντα. Με το μάτι του Οδυσσέα. Τι γνώμη έχει το παγκόσμιο κοινό για τη σύγχρονη Ελλάδα; Τη βλέπει τάχατες και τη νομίζει όπως εμείς εκεί κάτου στο Κακοσάλεσι και στην Αθήνα;
Η απόκριση που μου δώσανε και οι τέσσερες ξαναζωντάνεψε, τίμιε αναγνώστη, τις σπαθιές που δίνανε οι ντελήδες του Κιουταχή στη μάχη του Ανάλατου. Όταν πια είχε πέσει ο τρανός Καραϊσκάκης.
-Ποιά Ελλάδα, μακάριε άνθρωπε, του είπανε. Μιλάς για ίσκιους στη συννεφιά. Και για σύννεφα στην αιθρία. Για τον έξω κόσμο Ελλάδα δεν υπάρχει. Κανείς δε την ξέρει, κανείς δεν τη μελετάει, κανείς δεν τη συλλογάται. Δεν άκουσες το παλιό μοιρολόϊ;

Κλάψε με, μάνα, κλάψε με,
Και πεθαμένο γράψε με.

ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

.

Στο διαδίκτυο, σαν «σερφάρω» άβρεχτος τις στιγμές που αφήνω τις σκέψεις μου, χαίρομαι όταν βρίσκω αναρτήσεις με τραγούδια από τους χρήστες του.
Η αλήθεια είναι ότι κάθε τραγούδι αντιπροσωπεύει το προφίλ σκέψης του κάθε γνωστού ή άγνωστου χρήστη.
Γράφοντας αυτή την ανάρτηση, (την τρίτη για σήμερα λόγω ασθένειας) γέλασα μια και φανερώθηκε μια σκέψη στο μυαλό μου από την εποχή που μεσουρανούσε ο Χάρυ κλυν λέγοντας μου για τις αναρτήσεις των σκέψεων μου : «Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα»

Ήθελα αρχικά να μιλήσω (σε αυτό το άρθρο) για την ανάγκη της «έμμεσης» επικοινωνίας των αισθημάτων και των απόψεων των ανθρώπων , μια και αποφεύγουμε ως συμπεριφορά την έκθεση των αντιλήψεων μας σε πρώτο πρόσωπο.

Αλλά επειδή με παρέσυρε το πνεύμα της χαλαρότητας στο ήδη κουρασμένο μυαλό μου, λέω να ανεβάσω κάτι όμορφο που για μένα έχει μεγάλη αξία σαν νοιώθω ότι έχω μέσα μου ζωντανή τη σύνδεση με ότι πιο παιδικό μπορώ να διακρίνω στη ζωή.

Άλλωστε χορτάσαμε από μουσικές σαν το requiem του Mozart στην καθημερινότητα μας…καιρός είναι να κουνήσουμε την τρελή μας διάθεση σε ότι η καρδιά μας αναγνωρίζει ως βίωμα χαράς.

Το βασικό που θα έστελνα ως ευχή σε όσους παρακολουθήσουν την μουσική επιλογή μου, θα ήταν ένα μικρό σύνθημα που μου ήρθε τώρα στο μυαλό :

«Ερωτευθείτε στη ζωή…. Κι ας είν’ και λάθος!»

ΕΝΑ ΠΕΙΡΑΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗ ΤΩΝ ΣΤΑΘΕΡΩΝ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

.

Σε αυτό το άρθρο η πρόθεση του γράφοντος, δεν είναι να μεταφέρει απλά μια πληροφορία ή όπως συνηθίζεται να την λέμε λανθασμένα τη «γνώση».
Ως γνώση καλό είναι να αντιλαμβανόμαστε τις επιλογές δράσης μας στη ζωή.

Η γνώση για όσα χρειαζόμαστε στην απλή ζωή μας , υποκειμενικά για τον καθένα είναι αρκετή… το πρόβλημα εντοπίζεται στην θυμική αντίδραση μας επάνω σε «ζωτικές» πληροφορίες που αφορούν στο χώρο των ιδεών της σκέψης μας.

Κάθε φορά που νοιώθουμε ότι μια «ζωτική» μας αντίληψη κλονίζεται από μια πληροφορία, ένας συναισθηματικός συναγερμός συμβαίνει μέσα μας αισθανόμενοι ταυτόχρονα ότι απειλείται η ζωή μας.
Έτσι , εμφανίζουμε θυμό και έκρηξη αυτόματα της βίας, όταν μας θίγουν τα ιερά και τα όσια, μέσα από μια πληροφορία που αποδομεί την μέχρι τώρα βεβαιότητα μας.

Αυτά όλα (από μια άποψη της επιστήμης), ονομάζονται «ζωτικά ψεύδη» και οφείλουμε να τα σεβόμαστε χωρίς να προσπαθούμε να τα αποδομήσουμε ως διαπαιδαγώγηση προς το άτομο. Η συλλογική εξέλιξη ενός πολιτισμού , έχει ως προϋπόθεση την ΑΥΤΟΘΕΛΗΤΗ εξέλιξη του ανθρώπου σε επίπεδο μονάδας.
Όλα αυτά βεβαίως (τα ζωτικά ψεύδη), συναρτούν σχέσεις, αντιλήψεις και νόρμες συμπεριφοράς στις κοινωνίες…που λίγο ή πολύ όλοι τα λειτουργούμε και έτσι λειτουργούμε τις κοινωνικές μας σχέσεις και τις αντιλήψεις μας γι’ αυτές.

Γνωρίζοντας σχετικά καλά τα ζωτικά ψεύδη που υπάρχουν γύρω μας, διάλεξα ως υλικό για το πείραμα σε αυτό το άρθρο , πληροφορίες που άπτονται του χώρου της ακαδημαϊκής σκέψης και λίγο παλιότερης εποχής.
Δεν διάλεξα το «πείραμα» να έχει κλονισμό σημερινών ζωτικών ψευδών των ανθρώπων γιατί είναι άδικο να κλονίζεις τα πιστεύω κάποιου όταν δεν έχει την μέθοδο να τα επεξεργαστεί.
Όμως θεωρώ ότι οι αναγνώστες αυτού του χώρου , συγκεντρώνουν τις προϋποθέσεις της αναβαθμισμένης σκέψης και γι αυτό χαίρομαι.

Το πείραμα αρχίζει ….

Τι εικόνες θα κάνατε αν έγραφα το όνομα Άγγελος Σικελιανός;
Σίγουρα μιλάμε για ένα βραβευμένο άτομο από την ακαδημαϊκή κοινότητα που ασχολήθηκε με την εξάπλωση του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος με την προσπάθεια του να ενώσει τις αντιθέσεις των λαών μέσω της «Δελφικής ιδέας»
Στα μέσα της γερμανικής κατοχής, είχε το σθένος να απαγγείλει ως επικήδειο για τον Κωστή Παλαμά το ποίημα που έγραψε και θα το ακούσετε αμέσως μετά.
Αυτός ο άνθρωπος έφτασε να προταθεί μέχρι και για Νόμπελ , συναρτώντας το όνομα του μετά τον θάνατο του το 1951 με το πάνθεον των μεγάλων Ελλήνων που μας κάνουν περήφανους για τις σκέψεις και την δράση τους.

Παρακολουθήστε το ποίημα που διάβασε κατά την κηδεία του Κωστή Παλαμά το 1943 , μεταγενέστερα ηχογραφημένο από την φωνή του ίδιου του Άγγελου Σικελιανού.


Ακριβώς όμως από κάτω, θα σας επισυνάψω ένα βίντεο , που αφορά στις σκέψεις ενός άλλου φιλοσόφου πιο σύγχρονου μας (του Λιαντίνη) και μιλά μέσα από ένα κώδικα ανάλυσης της σκέψης των θεωρουμένων «Μεγάλων» της ακαδημαϊκής κοινότητας και κατ επέκταση της αντίληψης που έχει ο λαός για ότι γνωρίζει από πληροφορίες για την πνευματική του εξουσία.
Δεν θα σταθούμε στην απόδειξη των δεύτερων πληροφοριών , μα ούτε θα τις υιοθετήσουμε (για το πείραμα) ως αληθείς, μια και ο δηλώνων αυτές δεν μπορεί όπως και ο Σικελιανός να σταθούν μπροστά μας πλέον.
Θα έλεγα ότι η «Αλήθεια» στο προκείμενο ζήτημα, δεν μας αφορά . Αυτό που μας αφορά είναι ο μηχανισμός κλυδωνισμού της υφιστάμενης «Αλήθειας» μέσα μας.
Το ζητούμενο είναι να παρατηρήσουμε τη σκέψη μας , τι δηλαδή γίνεται αν μια ήδη υπάρχουσα αξία της προσωπικής μας παραδοχής , αποδομηθεί βίαια …τι δηλαδή αισθανόμαστε και πως αντιδρούμε.


Το πείραμα αυτό που το έκανα και εγώ στον εαυτό μου, μου έδωσε μόνο ερωτήματα , τα οποία μπορώ να τα μοιραστώ μαζί σας.

1. Πόσο δέσμιος είναι ο νους μου , όταν αναγορεύω πρόσωπα ή ιδέες σε θέσφατα;
2. Πως μπορεί να διαχειριστεί την ανισορροπία του θυμού μου κάποιος , σαν εκμεταλλευτεί προβοκατόρικα την αδυναμία μου αυτή;
3. Πως θα ήταν η ζωή γύρω μας , αν δεν ετεροκαθορίζαμε την αξία μας από την προβολή μας μέσω ινδαλμάτων που αποδεχόμαστε;
4. Ποια η συμβολή αυτής της ιδιότητας της ανθρώπινης σκέψης στην συντήρηση των πολέμων και της βίας γύρω μας;

Νομίζω ότι είναι αρκετά είπα στον εαυτό μου και σταμάτησα να βάζω ερωτήματα…
Αλλά μπορείτε να βάλετε και άλλα περισσότερα εσείς ... μια και όπως είπαμε σε προγενέστερη ανάρτηση , το «συν» είναι το κλειδί της άλλης ερμηνείας της ζωής.

Σημείωση

Τη φωτογραφία του τρόμου, την δανείστηκα βρίσκοντας την στο ιστολόγιο http://tasosmilonas.blogspot.com/2010_05_01_archive.html
Το επικήδειο ποίημα που εκφώνησε ο Σικελιανός έχει πηγή το youtube
Ενώ το αρχικό ερέθισμα του πειράματος αυτού προήλθε από ανάρτηση του ηχητικού ντοκουμέντου του Δασκάλου από τον ιστοχώρο liantinis.org .

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ «ΚΑΛΑ» Ή «ΚΑΚΑ» … ΑΛΛΑ «ΑΥΤΑ»

.

Πρόσφατα, συζητούσα με μια αξιόλογη επιστήμονα για την μεταμοντέρνα εποχή που ζούμε και για τα χαρακτηριστικά της , ότι δηλαδή η γνώμη του ατόμου εκφέρεται άναρχα και προβάλλεται ως η προσωπική του αλήθεια σε ένα αγώνα τρελής υπέρ πληροφόρησης που είναι τιτάνιος χωρίς αποδελτιοποίηση της ποιότητας και των κριτηρίων της ατομικής σκέψης.

Οι σκέψεις, που καταγράφονται εδώ, αφορούν στην ατομική αντίληψη του γράφοντος και χαρακτηρίζονται από το γνωστό πλέον «τόσα ξέρω τόσα σκέφτομαι» που ισχύει βέβαια για όλους , έστω και αν μερικοί νομίζουν ότι έχουν ξάδερφο το Θεό.

Ένα παράδειγμα προς κατανόηση της μεταμοντέρνας εποχής μας, είναι να βάλουμε ένα άνθρωπο μέσα σε ένα χώρο που θα λαμβάνει χιλιάδες ακουστικά ερεθίσματα, από κλασική μουσική έως κακόφωνες πορνό ντίβες και από λόγους φιλοσόφων έως τους λόγους μειωμένης αντίληψης ατόμων που τους εκμεταλλεύεται για πρόσκαιρη τηλεθέαση η μερίδα της τηλεοπτικής αλητείας.
Βέβαια υπάρχουν και κατά φαντασία σημαντικοί άνθρωποι που η κοινωνική τους διαστρωμάτωση επιτρέπει την προβολή της ανικανότητας τους ως άποψη.
Αυτό σκέφτομαι ότι σίγουρα εξελίσσει την αυτοπροστασία του ατόμου και το κάνει να στρέφεται προς τη δική του σκέψη – φωνή, δημιουργώντας μια προστατευτική κώφωση στα πάντα.
Δεν είναι τυχαίο το ότι δεν μπορεί να πεισθούν οι άνθρωποι για αξίες που ίσως θα τους έλυναν τα προβλήματα της κοινωνικής τους συγκρότησης… Η λαϊκή θυμοσοφία λέει μια έκφραση «Μπενάκης και Βγαινάκης» για την προσοχή που δίνει ο άνθρωπος στις σκέψεις των άλλων που δέχεται.

Μια σκέψη ακόμα είναι ότι αυτή η μεταμοντέρνα αντίληψη βοηθά στον εξανδραποδισμό του ατόμου και δημιουργεί τα «πρόβατα» που ακούμε πολύ συχνά ως χαρακτηρισμό από διάφορες σκέψεις (εις μάτην) για την ανθρώπινη συμπεριφορά.

Θεωρώ τα αποτελέσματα αυτής της φοβικής αυτιστικής συμπεριφοράς του ατόμου έχουν πέρα από το αρνητικό πρόσημο για την ατομική εξέλιξη και κάποια οφέλη προς όσους γνωρίζουν τις μεθόδους χειραγώγησης του φόβου των λαών.

Τίποτε δεν γίνεται χωρίς να έχει λόγο «σχέσης» στην εξέλιξη της ζωής αυτής.
Η πτώση ενός οργανισμού σε παρακμή , σίγουρα θα ωφελήσει την ανάπτυξη ενός άλλου που επωφελείται της αποδόμησης του και τρέφεται από τα υλικά της ζωής του.

Η διαφορετικότητα , δεν βρίσκεται μόνο στο χώρο της διάκρισης των ειδών του πλανήτη... ή αν θέλετε ακόμα μεταξύ των εξελικτικών διαφορών σε φυλετικά χαρακτηριστικά μεταξύ των ανθρώπων.
Η διαφορετικότητα ως προσέγγιση μιας δαρβινικής πάλης προς επιβίωση, βρίσκεται και στις ιδέες που είναι περισσότερο ζωντανές από τα σώματα που τις κουβαλούν.
Αυτές οι ιδέες που έχουν την ρίζα τους στην ατομικότητα της αντίληψης, γίνονται ένας εικονικός κολοσσός που νομίζει το άτομο ότι είναι πιο πραγματικός από την ίδια τη ζωή του.
Έτσι δημιουργούνται οι αντιλήψεις για Πατρίδες, Θρησκείες, Οικογένειες, Ιδανικά, και ότι άλλο μπορεί να χωρέσει στον ορίζοντα φαντασίας του κάθε ανθρώπου.
Μέχρι και το «Θρύλε Θεέ μου» , χωράει σε ορισμένα πνεύματα που ζουν μέσα από τις νόρμες που επιβάλει αυτή η ιδέα στη ζωή τους.

Κλείνοντας αυτές τις λίγες σκέψεις, θα ήθελα να πω ότι τα πράγματα δεν είναι καλά ή κακά. Η ποιοτική διαβάθμιση σε καλό και κακό , ανήκει στην θέση που βρίσκεται ο παρατηρητής των γεγονότων… δηλαδή από τους χαμένους ή από τους νικητές της πάλης των συμπεριφορών που έλκουν την δράση τους από τις ΙΔΕΕΣ.

Η λύση μέσα από την υπέρβαση … έρχεται όταν μπορέσει να πει κάποιος χωρίς συναισθηματική φόρτιση … τα πράγματα είναι ΑΥΤΑ !

Σημείωση

Ο πίνακας είναι του Paul Gaugain "Don't listen to the liar , που ευρέθη σε ανάρτηση http://giorgossarris.blogspot.com/2010/05/troktiko.html

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ

.

Ο μεγάλος δικτάτορας, είναι μια υπέροχη ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν που το σκηνοθετικό του ένστικτο τον οδήγησε να την υλοποιήσει το 1937 όταν η κοινή γνώμη ήταν εφησυχασμένη και δεν έβλεπε την πραγματική όψη του ναζισμού.
Τα υπέρ ρεαλιστικά στοιχεία της ταινίας, της δίνουν μια διαχρονία που μέσα από την επαναλαμβανόμενη σκέψη των επικυρίαρχων ανά την υφήλιο , μπορούμε να δούμε τον άνθρωπο στο πραγματικό του μέτρο και την αξία.

Παραβάλλω δύο σκηνές από αυτή τη μεγάλη ταινία , ώστε ο καθένας να κάνει τους απαραίτητους συνειρμούς που διαθέτει. Ο μεγάλος δημιουργός , υποδύεται δύο ρόλους. Τον επινοημένο δικτάτορα της Τομανίας, Αντενόιντ Χίνκελ που αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη αδιέξοδη αλαζονεία και τον φιλήσυχο κουρέα υπήκοο του φασιστικού κράτους που αντιπροσωπεύει την ανθρώπινη ανάγκη για αγάπη και ζωή.

Η ομοιότητα της εμφάνισης των δύο ηρώων , εξυπηρετεί την πλοκή του έργου που το φιλοσοφικό της υπόβαθρο σίγουρα έχει λόγο καλλιτεχνικής ύπαρξης απέναντι στην συναισθηματική νοημοσύνη που καλούμαστε να αναπτύξουμε σήμερα .

… και δεν είναι εύκολο και απλό αυτό το αιτούμενο της εποχής μας…