ΘΗΛΥ – ΑΝΙΜΑ – DEVI

.

ΑΡΧΕΙΟ ΗΧΟΥ ΑΝΑΡΓΗΣΗΣ 

Προς εξυπηρέτηση ατόμων που στερούνται την όραση

Σε αυτή την ανάρτηση θα αναφερθώ σε μια θεατρική παράσταση, για την οποία οι σκέψεις που μου γεννήθηκαν από την παρακολούθηση της απέχουν (ως διάθεση) μακράν της λεγόμενης θεατρικής κριτικής.  Κάποια στιγμή όπως λέει η λαϊκή θυμοσοφία, θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος μπορεί να ασχοληθούμε από το χώρο αυτό με το περίεργο ρήμα “κρίνω” και να του αποδώσουμε τις ευθύνες που έχει στην κοινωνία μας.  Τα αποτελέσματα από την διαρκή κρίση, τα βλέπουμε στο παρόν της ζωής μας ως πολιτισμικό υπαρκτό μοντέλο, αλλά ψάχνουμε να φορτώσουμε τα κακώς κείμενα (όπως τα πάντα) έξω από τη σκέψη μας. Ο εχθρός γίνεται πιο αναγνωρίσιμος εάν είναι απέναντι μας… ο δίπλα και μέσα μας εχθρός πονάει πολύ σαν τον δούμε και έτσι ασυνείδητα εθελοτυφλούμε.

Διάλεξα λοιπόν ως πρόλογο παρουσίασης της θεατρικής παράστασης ΘΗΛΥ – ΑΝΙΜΑ – DEVI, να αναφερθώ στην φαινομενικά αταίριαστη σκέψη, πως ο ορισμός της πολιτικής στο μυαλό μου είναι συνδεδεμένος με την αγάπη για πνευματική και υλική επιβίωση του ανθρώπινου είδους μας.
Θα έλεγα με τραγωδιακή κραυγή, πως φτάνει πια ο εκπεσμός της αντίληψης που θέλει να θωρούμε ως πολιτική σκέψη την κάθε λογιστική ανταγωνιστική διαχείριση της αφιλοσόφητης ζωής μας. Και τούτο γιατί το Θέατρο είναι μια καθαρά Πολιτική πράξη που διδάσκει την φιλοσοφημένη συνύπαρξη των ανθρώπων.

ΕΓΩ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ

.

ΑΡΧΕΙΟ ΗΧΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ 

Για άτομα που στερούνται την όραση
Ειδικά για αυτή την ανάρτηση ο ήχος προτείνεται για όλους.

Θα σας πω ένα μικρό ανέκδοτο κατά το οποίο ζητά η δασκάλα να κλίνουν τα παιδιά την πρόταση “Εγώ θα πεθάνω”.  Το ενδιαφέρον της σημασίας του είναι στην προφορική αφήγηση μια και ο τονισμός κατά την αφήγηση δίνει το νόημα που θα μας απασχολήσει στην ανάρτηση.

Οι μαθητές λοιπόν που καλούνται να δείξουν την επιμέλεια τους, είναι τρία παιδιά που ο πατέρας τους κατά την σειρά ομιλίας τους είναι αντίστοιχα ποιητής, στρατιωτικός και τραπεζίτης.

Ξεκινούν λοιπόν να κλίνουν την πρόταση πρώτα ο γιος του ποιητή μετά του στρατιωτικού και τέλος ο γόνος του τραπεζίτη.

Εγώ θα πεθάνω
Εσύ θα πεθάνεις
Αυτός θα πεθάνει
Εμείς θα πεθάνουμε
Εσείς θα πεθάνετε
Αυτοί θα πεθάνουν

Τρεις διαφορετικοί κόσμοι, όλοι βαλμένοι μέσα στα ίδια λόγια.
Το ενδιαφέρον όμως στο ανέκδοτο δεν σταματά με τα γέλια που προκαλεί αυτή η διαπίστωση, μια και τα πράγματα έχουν ουσία σαν γίνονται περισσότερο πολύπλοκα μέσα από την ανάλυση της σκέψης μας.

GOOD CARMA ΗΛΙΘΙΕ!

.

Αρχείο ήχου όλης της ανάρτησης
Προς εξυπηρέτηση ατόμων που στερούνται την όραση. 

ΜΕΡΟΣ  Α  και  ΜΕΡΟΣ  Β
 

Στο διαδίκτυο που διακινούνται οι πληροφορίες με ταχύτατο ρυθμό συμβαίνει να λαμβάνουμε μηνύματα που περιέχουν αρχεία με όμορφα λόγια που μας προτρέπουν να τα στείλουμε σε δικούς μας γνωστούς ώστε να έχουμε μια υπέροχη Τύχη. Κάποιες φορές μας εκφοβίζουν αν αδιαφορήσουμε λέγοντας πως ο τάδε που δεν το έστειλε έπαθε τη δείνα αρρώστια και άλλα τέτοια φαιδρά πράγματα.

Με χαρά λοιπόν δημοσιεύω για καλή Τύχη και εγώ από τον χώρο τούτο ένα μήνυμα που έλαβα, στο οποίο όμως εισήλθε ο Διάβολος εκ της διαβολής στο πνεύμα μου, και σημείωσε με πράσινα γράμματα την δεύτερη σκέψη πάνω στα όμορφα νοήματα.
Ο Τρις- κατάρατος Δαίμων με διαβεβαίωσε ότι ενεργών την διακίνηση τούτου του αρχείου, θα πεθάνω κάποια στιγμή και εγώ του είπα να σταματήσει τις μαλακίες, μια και ολόκληρο το Σύμπαν θα πεθάνει και τούτος ο λόγος του δεν αποτελεί πρωτοτυπία.

Η εκ της παιδείας “έκθεσις” του μαθητού

 ΑΡΧΕΙΟ ΗΧΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ 

 Προς εξυπηρέτηση ατόμων που στερούνται την όραση. 

Δεν είναι βόας, δεν είναι κροταλίας !
Για περάστε να δείτε το τέρας με τα δύο κεφάλια που το λένε Παιδεία της Ελλάδας.

Έτσι θα μπορούσε να διαλαλεί την πραμάτεια της Ελληνικής παιδείας ο κήρυκας, για να πουλήσουμε σήμερα ως παράδειγμα προς αποφυγή το μόρφωμα της παιδείας που κατέστρεψε ένα λαό.
Το μυστικό στην αγορά είναι να μπορείς να βγάζεις χρήματα και από τα κουσούρια σου, γεγονός που ξέρουν να το κάνουν καλά οι απανταχού της γης επαίτες σαν επιδεικνύουν τα ανάπηρα μέλη τους για να προσποριστούν τον επιούσιο.

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ

ΑΡΧΕΙΟ ΗΧΟΥ ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ

Προς εξυπηρέτηση ατόμων που στερούνται την όραση. 

Μια μικρή ιστορία του Κώστα Ζωγραφόπουλου από την καθημερινότητα

Το κρύο ήταν τσουχτερό και η πεσμένη φωτιά στο τζάκι έδειχνε να χρειάζεται την τροφοδότηση της με ξύλα. Έτσι και έγινε βάζοντας στην πυρά αγκαλιαστά δύο κούτσουρα πάνω στα μισό-καμένα ξύλα για να φουντώσουν οι πύρινες γλώσσες της.
Καθόμουν ακριβώς δίπλα στο τζάκι έχοντας στο χέρι μου το μεταλλικό σκαλιστήρι όταν μέσα στην κουβέντα που είχα με το παιδί μου εντόπισα με την περαστική για έλεγχο ματιά μου στα ξύλα κάτι ασυνήθιστο.  Κάτι πολύ μικρό ένιωσα να σαλεύει στην ανοιχτόχρωμη εγκάρσια επιφάνεια του ενός ξύλου και με μια πιο προσεκτική ματιά διέκρινα ότι δύο μικρά ζωύφια πρόβαλαν ενοχλημένα από την ενδεχόμενη άνοδο της θερμοκρασίας στο περιβάλλον τους. 
Ώσπου να το συζητήσω άρχισαν να προβάλλουν και άλλα και ο αριθμός τους έγινε μετά από λίγα λεπτά αρκετά μεγάλος. Τα περισσότερα έμοιαζαν με μικρά μυρμήγκια και η αβεβαιότητα μου οφειλόταν στο ότι δεν είχα κοντά μου τα γυαλιά της πρεσβυωπίας για να έχω ακριβή εικόνα.   
Οι συνθήκες για την αποικία είχαν διαταραχθεί και ένας γενικός συναγερμός τα οδηγούσε σε μια αναζήτηση διαφυγής κάνοντας τα να εξερευνούν τα ακόμη κρύα μέρη του ξύλου περιδιαβαίνοντας τα αρκετές φορές.
Για μια στιγμή πέρασε από το μυαλό μου να “παίξω” το ρόλο του από μηχανής θεού που θα σηκώσει το κούτσουρο και θα το βγάλει έξω στην αυλή λέγοντας στον εαυτό μου το ψεύδος πως έκανα ότι μπορούσα να σώσω από ένα μαρτυρικό θάνατο μια κοινότητα μικρών ζωυφίων.  Στην ουσία θα υπηρετούσα το ιδεολόγημα της λεγόμενης μεγαθυμίας μεταθέτοντας τον θάνατο της κοινότητας σε άλλο χρόνο που δεν θα ήμουν παρατηρητής και άρα θα ήμουν ήρεμος μη έχων την ευθύνη της ομολογίας ενός γεγονότος. Ήμουν σίγουρος ότι το βιώσιμο περιβάλλον τους είχε καταστραφεί και σαφώς ο χαμός τους ήταν θέμα χρόνου.

Fortino Samano

.

Ποιος μας είπε ότι υπάρχει το εδώ και το εκεί;

Ποιος μας είπε ότι υπάρχει το τότε και το τώρα;

Ποιος μας είπε ότι υπάρχει το εμείς και οι άλλοι;

Αν ψάξει κάποιος να βρει αυτόν που μας το είπε τότε έχει αρχίσει να ανεβαίνει το βουνό της αιτιολογημένης αποδεικτικά αυτογνωσίας της ζωής του. Αντίθετα βέβαια μπορεί να εικάσει και να μεταφέρει σε ένα απροσδιόριστο  ισχυρό πνεύμα τις  ευθύνες και τις βεβαιότητες της αδυναμίας του να ανέβει με “γνώση” το βουνό.

Η παρούσα τζαζ ανάρτηση με τον εσκεμμένα χωρίς ανάπτυξη λόγο, περιέχει πρώτον μια φωτογραφία που καλείται ο αναγνώστης να εικάσει τις συνθήκες του περιβάλλοντος που έχει τραβηχτεί. 

Στη συνέχεια προτείνεται στον αναγνώστη να ακούσει ένα τραγούδι που επισυνάπτεται ακριβώς από κάτω για να διαπιστώσει πως η μουσική χωρίς ιστορική επίγνωση και αντίληψη, είναι ένα άλογο που γυρίζει στο στύλο του περιορισμένου αλωνιού της προσωπικής μας αντίληψης για τον κόσμο που καταλαβαίνουμε.

 http://www.youtube.com/watch?v=bUn2t9etEA8

Αφού τελείωσε και το τραγούδι μπορεί να επισκεφτεί τον σύνδεσμο που επισυνάπτω για περισσότερες πληροφορίες για την ταυτότητα της ζωής του εικονιζόμενου Fortino Samano.

 http://novus-foundobject.blogspot.com/2009/09/fortino-samano.html

Τέλος το συναίσθημα που δημιουργείται στο μυαλό μας, αν το παρατηρήσουμε, είναι αφορμή ξεκινήματος για μια αποδεικτική διαδικασία (μονολογώντας) σχετικά την ποιότητα του αναρριχητή που κουβαλάμε στη ζωή μας.

Μην εκπλαγείτε αν διαπιστώσετε ότι μπορεί να είστε άχρηστος (άνθρωπος) για αναρρίχηση, γιατί πέρα από την παρέα που θα κάνουμε ως δύο τουλάχιστον μαζί με εμένα, απέναντι στην αδυναμία αυτή πέρα από την λεκτική απαξίωση μας, υπάρχει και η σκέψη: 
- Να προπονηθώ και να αποκτήσω δυνάμεις για ότι μου έρχεται και οφείλω να το αντιμετωπίσω…

Άλλωστε όποιος κάνει αυτή την διαπίστωση είναι ο γλυκύτερος άνθρωπος του κόσμου και ικανός για τις μεγαλύτερες αναβάσεις των ορίων του...

Υ.Γ
Το διαδίκτυο εκτός από χυλός πνευματικής ανεπάρκειας (αυτόκλητα σπουδαίων και μη αξιόλογων γενικώς) είναι και ένας υπέροχος ψαρότοπος πληροφοριών που αξίζει να μνημονεύονται. Εν προκειμένω η διαδρομή πληροφόρησης για την ανάρτηση περιλαμβάνει μια γλυκύτατη φίλη από την ζωή και όχι την εικονική πραγματικότητα, την Ειρήνη Σιδέρη και μέσω αυτής την ανάρτηση http://novus-foundobject.blogspot.com/2009/09/fortino-samano.html από ένα αξιόλογο blog που δηλώνει έδρα σκέψης τη Φλώρινα.

.

Ένα παιδί απ' τη Θεσσαλονίκη

.

Όταν είχε πέσει στα χέρια μου πριν από χρόνια το βιβλίο του Σωτήρη Δημητρίου με μικρά διηγήματα, μου είχε προκαλέσει εντύπωση το ομώνυμο με τον τίτλο του βιβλίου του διήγημα «Ένα παιδί απ’ τη Θεσσαλονίκη». Ο συγγραφέας δεν φοβάται να δώσει όνομα και ταυτότητα στις σκέψεις που κατοικούν στο ανθρώπινο μυαλό και σκιαγραφεί ανάγλυφα τον κόσμο έξω από την μικροαστική αντίληψη αυτών που με άγνοια φαντάζονται (αντί να ξέρουν) την ζωή ενώ έχουν άποψη για αυτήν. Ο κόσμος του «πεζοδρομίου» δεν έχει καμία διαφορά στις ανεπεξέργαστες προθέσεις της σκέψης του από αυτούς που κυκλοφορούν με το προσωπείο της ανώτερης πνευματικά τάξης. Τα μόνα που αλλάζουν είναι τα λόγια της έκφρασης, ενώ οι προθέσεις και ο κοινωνικός κανιβαλισμός έχει τον ίδιο ανεπεξέργαστο παρονομαστής καρδιάς, αν βέβαια μπορέσουμε να δούμε κάτω από το σχήμα. Συνήθως αποφεύγουμε να μιλήσουμε για την σκληρότητα της ανθρώπινης σκέψης και κάπου βαθιά μέσα μας ψάχνουμε τα «αγγελάκια» μιας αφηρημένα καλής πρόθεσης. Η συνενοχή μας είναι δεδομένη σαν βρισκόμαστε παρατηρητές των δραστών της κοινωνικής βίας. Αυτό δεν κάνουμε άλλωστε μπροστά σε μια τηλεόραση; Είμαστε υποκριτές που στρέφουμε το κεφάλι κάνοντας την σκέψη «που να μπλέξω τώρα», ενώ αφήνουμε να εξελίσσονται γύρω μας δράματα, νομίζοντας ότι κρυβόμαστε από αυτά ξορκίζοντας το ενδεχόμενο να τα υποστούμε σαν κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε.
Μπορούμε να μιλάμε με στατιστικές και με αφηρημένες εκφράσεις για την ύπαρξη ανέχειας στον κόσμο, παραβλέποντας πως έστω και ένας πεινασμένος άνθρωπος σε μια πολιτεία αποτελεί μομφή για όλους τους πολίτες. Χρησιμοποιούμε την επικίνδυνη λέξη «φυσιολογικό» για να περιγράψουμε την ανυπαρξία σκέψης, αξιοπρέπειας, φαγητού και κάθε άλλο που στιγματίζει την κοινωνία μας, χωρίς να βλέπουμε ότι η αφηρημένη έννοια «φυσιολογικό» μπορεί να διευρυνθεί κάποια στιγμή και να μας περιλάβει προσωπικά στις ομάδες που βρίσκονται σε κοινωνική μειονεξία. Εμείς να είμαστε καλά … κι ας ψοφήσουν χίλια αρνιά, θα πει ο ιδιώτης και κατά τα άλλα ευυπόληπτος πολίτης και γείτονας μας. Το ίδιο λέμε όμως και εμείς που εύκολα κατακρίνουμε τους άλλους, αλλά δύσκολα παρατηρούμε την δική μας απολιτική συμπεριφορά. Δεν θα σκεφτούμε ποτέ, ότι η "αγάπη" της ζωής είναι μια καθαρά πολιτκή πράξη με περιεχόμενο φωτεινής δράσης...

Όταν θυμώσουμε με το βλέμμα στραμμένο σε μια αδικία που δεν εμπίπτει στο προσωπικό μας συμφέρον, τότε και μόνο τότε γινόμαστε ελεύθεροι πετώντας τον χαλκά του απολιτικού δούλου και ομήρου της ιδιωτικής ανάγκης.

Διάλεξα να αναρτήσω το συγκεκριμένο διήγημα του κυρίου Δημητρίου μέσα από αφήγηση, ώστε να πλησιάσει περισσότερο στην πραγματική ζωή που νομίζουν κάποιοι ότι δεν υπάρχει, μια και καταναλώνουν την ζωή τους μέσα από τα ζωτικά ψεύδη μιας επίπλαστης ευμάρειας σε ιδιωτικό -ελεγχόμενο- περιβάλλον.
Ίσως η ουσία του προβλήματος βρίσκεται στην πληροφορία της μουσικής παρακαταθήκης του Μάνου Χατζηδάκι που μας είπε πως τα παιδιά δεν έχουν μνήμη, τους προγόνους τους πουλούν … κι’ ότι αρπάξουν δεν θα μείνει γιατί ευθύς μελαγχολούν…

Μεγάλες σκέψεις που κατά την κρίση μου ταιριάζουν στο διήγημα που δείχνει την πληγή αντί να την σκεπάζει με ψεύτικα γιατρικά κρύβοντας την.

Πατήστε στην εικόνα την αρχική για να παρακολουθήσετε το βίντεο