Να τα πω …Ελγίνεια Μάρμαρα;

.

Εδώ στο ετεροχρονισμένο παρόν που βρισκόμαστε αναγνώστη μου, δηλαδή που εγώ γράφω τώρα και εσύ θα διαβάσεις αργότερα, αναφερόμενος στα κλεμμένα μάρμαρα, δεν πρόκειται να πιάσουμε τα τύμπανα της «δικαιοσύνης» και να αφιονιστούμε πάνω στις ρούγες του «συμφέροντος» που πορεύεται συνήθως η σκέψη μας. Ας τα αφήσουμε τούτα για τα «δάκτυλα» που επαίρονται και δείχνουν τα «σπουδαία» κερδίζοντας μπόι από την δράση τους αυτή.
Τι να σημαίνει τούτο;
Σημαίνει πως έχω σιχαθεί να μιλούν για τον πολιτισμό και πιο ειδικά επάνω στο θέμα που θα αναπτύξουμε, άνθρωποι της πολιτικής σκηνής και των ζεστών καθισμάτων της διανόησης, αδυνατώντας συνήθως να πλησιάσουν στην ουσία του προβλήματος.
Ο πολιτισμός μας έχει ένα χαρακτηριστικό, που είναι και το βασικό του ελάττωμα. Μπορεί και βλέπει το σύμπτωμα, όμως αδυνατεί να μπει στη δομή της ίδιας της σκέψης του, και να εντοπίσει την γενεσιουργό αιτία της κατάντιας του.

Μην το επεκτείνουμε όμως πέρα από το θέμα που θέλει να μας φωτίσει η αρχική σκέψη του τίτλου.

Διευκρινιστικά θα ήθελα να καταγράψω μια δική μου σκέψη που κρύβεται μέσα στις προσεγγίσεις των γραφομένων μου. Ο «Έλλην» θεωρώ πως είναι ένας τίτλος που χαρακτηρίζει την ζωή ενός ατόμου όταν αυτή ολοκληρωθεί. Τούτη τη σκέψη μας την άφησε ο Σόλωνας, σαν έλεγε προς τον βασιλιά των Σάρδεων Κροίσο, «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε». Τα στοιχεία που διαφοροποιούν την Ελληνίδα σκέψη από τους λίγους υπέροχους πολιτισμούς της ιστορίας, ορίζονται από την ύπαρξη μιας εντελώς διαφορετικής κουλτούρας. Στην Ελληνίδα φιλοσοφική προσέγγιση, το Θείον που διερευνά η σκέψη της γλώσσας, αναλύει το άγνωστο, ενώ τολμά να πατροκτονεί μέσω της φιλοσοφίας, τις  πεποιθήσεις που το ορίζουν. Αυτό το γέννημα της σκέψης, που είναι χαμένο από το σήμερα των κοινωνιών, τίθεται από λίγους, ως αίτημα αναγέννησης της παγκόσμιας κουλτούρας.  Ο τόπος των πηγών που περιμένουν την ανακάλυψη, βρίσκεται στις ρίζες της ιστορίας του έκτου αιώνα, πριν την κοινή χρονολόγηση, που φέρεται ως γέννηση του Θεανθρώπου Ιησού.
Άρα, σύμφωνα με την οπτική αυτή, δεν σημαίνει πως όποιος μένει στην γεωγραφική περιοχή που αναπτύχθηκε ο πολιτισμός είναι -και- Έλλην. Ούτε ακόμη, όποιος μιλά με παραφθαρμένες έννοιες των λέξεων που χρησιμοποιούσαν οι τότε Έλληνες, δικαιούται να φέρει τον τίτλο αυτό. Για να το διασκεδάσω λίγο, θα σας πω ότι τα ευαγγέλια όλων των θρησκειών του κόσμου, τα διαδίδουν μεν κληρικοί «υπάλληλοι», αλλά στην πραγματικότητα η φιλοσοφία των γραφομένων σε αυτά απέχει χιλιάδες μίλια από τους "πνευματικούς" υπηρέτες των, αν κοιτάξουμε την προσωπική τους ζωή. Δηλαδή αν ψάξουμε για την αρμονία λόγου και έργων στη ζωή τους, και γιατί όχι στη ζωή μας!

Αφορμή του άρθρου αυτού, ήταν η προσέγγιση της ουσίας ενός ποιήματος που βραβεύτηκε σε ένα παγκόσμιο διαγωνισμό και ανήκει ως δημιούργημα σε ένα ποιητή που διάλεξε για όνομα στην σταδιοδρομία της γραφής του, να αποκαλείται Δεσποτάκης της Δαμητρός.
Ο ποιητής διάλεξε ως μύθο για την εξέλιξη της ιστορίας του έργου, τον Κόμη του Έλγιν που ονομάζονταν Τόμας Μπρους, και ευθύνεται για τον κανιβαλισμό του μνημείου της Θεάς Αθηνάς. Έδωσε έτσι ο ποιητής μέσα από την περιγραφή του τότε χρονικού που βανδάλισε τον Παρθενώνα, την ουσία της "πρακτικής" ενός πολιτισμού που έχει φοβισμένα απωθήσει από το παρόν του, όλη την φιλοσοφία της Ελληνίδας σκέψης. Αυτός ο πολιτισμός που βιώνουμε σήμερα με την κυριαρχία της σκοπιμότητας και του κακώς νοούμενου «οφέλους», λογιάζει ψευδώς ότι είναι η εξέλιξη των μύθων που ανήκουν στην χαμένη Ελληνίδα σκέψη , μετατρέποντας την όμως σε αξιοθέατο και υποκριτική αναφορά στην περίφημη "ρίζα" που έχουν από τον κλασικό πολιτισμό.

Αν κάνουμε μια μικρή ατομική δημοσκόπηση στους συντοπίτες γνωστούς μας, θα διαπιστώσουμε πως η συντριπτική πλειονότητα θέλει να επιστρέψουν τα κλεμμένα μάρμαρα από το Λονδίνο στην πατρίδα τους. Μα τότε τι θα συμβεί;
Κάποιοι που σκέφτονται με οικονομίστικους όρους, θα προτάξουν το συμφέρον της τουριστικής ανόδου από την μεγάλη παγκόσμια επισκεψιμότητα που έχουν τα κλεμμένα γλυπτά στο Λονδίνο. Αυτοί που σκέπτονται έτσι, είναι οι ίδιοι που έχουν δημιουργήσει τα προβλήματα της κρίσης με την αδυναμία τους να επανεξετάσουν τις φιλοσοφικές αρχές της οικονομίας.
Ο χαμένος Ελληνικός πολιτισμός, δηλαδή οι γραφές και τα καλλιτεχνικά του γεννήματα, όπου και αν βρίσκεται, τελεί εν υπνώσει.
Βλέποντας με συμπάθεια το διαφορετικό μόρφωμα του σήμερα, θα πω ότι, η γλώσσα της σκέψης όλων των ευρωπαϊκών λαών, γεννήθηκε και δεν έκλεψε τη ζωή της από τον Ελληνικό σπερματικό λόγο. Οι Έλληνες δεν μπορεί να είναι μια κάστα ιθαγενών, που ζουν ως καταναλωτικοί τρωγλοδύτες στην χερσόνησο της χώρας τους. Έλληνες θα μπορούσαν να γίνουν όλοι οι πολίτες της παγκόσμιας σκέψης, λειτουργώντας την δεύτερη αναγέννηση ενός παγκόσμιου πολιτισμού που πεθαίνει καθημερινά μέσα στο αίμα της βίας που εξασκεί η αφιλοσόφητη ανάγκη τους.

Μιλάμε με θαυμασμό για το υπέροχο μνημείο της Θεάς Αθηνάς που δέσποζε επάνω στον βράχο της Ακρόπολης. Μέχρι εκεί φτάνει η σκέψη μας, μια και ο εντυπωσιασμός μας αρκείται σε ερωτήματα που περιλαμβάνουν την απορημένη φράση «Πως τα έφτιαξαν;!»
Λίγοι ξέρουν ότι η εποχή που φτιάχτηκε ο Παρθενώνας ήταν ουσιαστικά το τέλος ενός πολιτισμού και η ύβρις που διέπραξαν αξιοποιώντας ως κατασκευαστικό κεφάλαιο το κλεμμένο συμμαχικό ταμείο, ήταν για να υποδηλώσει η κατασκευή του Ναού την δύναμη εξουσίας τους. Η χρονική περίοδος και η ίδια η εξέλιξη της ιστορίας, τον κατατάσσει σε ένα μαυσωλείο της χαμένης σπουδαίας σκέψης.
Σε αυτή την οπτική έχει αφήσει υλικό για μας, ένας άγνωστος στους πολλούς Δάσκαλος, που είχε στη ζωή συνέπεια λόγου και έργων, και συνεχίζει να υπάρχει ως σκέψη, με το όνομα Λιαντίνης.

Τι κάνουμε σήμερα λοιπόν;
Ποιο είναι το αίτημα επάνω στην υποκριτική συμπεριφορά της δύσης για την αρχαιότητα; Ζητάμε να μας επιστρέψουν τα ληστεμένα μάρμαρα οι απόγονοι των κλεφτών, σε μια κοινωνία που απλώς κατοικεί στο γεωγραφικό στίγμα που γεννήθηκαν;
Δεν είναι λίγο τούτο;
Αν μπορούσαμε εμείς που έχουμε στη γλώσσα μας τον σπερματικό λόγο της Ελληνίδας φιλοσοφίας, να προχωρήσουμε στην αναγέννηση του μέσω της Παιδείας, μήπως τότε θα ήταν έτοιμοι να γονιμοποιηθούν εκ νέου οι απόγονοι του Έλγιν ;
Πως μπορεί η Ελληνίδα σκέψη να μισεί και να υβρίζει την χαμηλή νόηση, που διέπραξε η Παγκόσμια σκέψη, και η οποία συνεχίζει σήμερα , τώρα, το φονικό της Αρμονίας της Φύσης;
Γελώ μερικές φορές με θλίψη, σαν ακούω οικολογικές ευαισθησίες, που είναι ενταγμένες στο πολιτικό-οικονομικό μοντέλο που παράγει ο πολιτισμός μας. Είναι η ίδια αίσθηση σαν βλέπω ανδροπρεπείς φεμινίστριες να αναπαράγουν την βία της ζωής, αγνοώντας την φύση της Δήμητρας … Τούτες είναι εικόνες που με πληγώνουν σαν αισθάνομαι την δύσμορφη εικόνα της εποχής μας.

Το θέμα δεν είναι ποιος θα γίνει Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη, όπως εύστοχα θέτει ως σλόγκαν στα σκίτσα του ο υπέροχος Ρενέ Γκοσινύ. Ναι, να γίνουμε κάτοχοι και θεματοφύλακες αυτής της σπουδαίας τέχνης που έκλεψε ο Έλγιν, αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε πως θα την εξελίξουμε μέσα από την επαναφορά των χαμένων Αξιών και του φιλοσοφικού της ήθους.

Το γεγονός της καταστροφής που έγινε, τελείται, και θα συνεχιστεί κατά της Ελληνίδας σκέψης, είναι αφορμή και νομοτελειακή πράξη που προετοιμάζει μέσα από αυτήν την παγκόσμια αναγέννηση. Μιλώ για την εξ’ ολοκλήρου αναθεώρηση των αξιών που οργανώνουν την ανθρώπινη σκέψη και δομούν τις σχέσεις ατόμων, ομάδων και κοινωνιών.
Φαντάζει τεράστιο και αδύνατο να συμβεί, μα η κρίση μας είναι μικρή, γιατί περιέχει μέσα της τα όρια του προσδόκιμου επιβίωσης της μικρής ζωής μας.

Ο Δεσποτάκης της Δαμητρός, μέσα στο υπέροχο ποίημα του, έχει θέσει αυτές τις σκέψεις που ανέλυσα και με γοήτευσαν. Εξεπλάγην σαν ένιωσα πως η άρμοση των δικών μου ερωτημάτων ζωής, είναι εφικτή με άλλες θέσεις που βρίσκονται γύρω μου, όταν αρχικά μελέτησα το ποίημα.

Ας ξεκινήσουμε να προσδιορίσουμε εκ νέου την έννοια του "συμφέροντος", αντικαθιστώντας την ερμηνεία της ιδιωτείας  με το σπουδαίο «συν» και το βάρος, της έννοιας που προτρέπει να «φέρουμε» οι άνθρωποι τους εαυτούς μας, σε μια πορεία αρμονίας.

Έτσι,
δεν θα τα πω "Ελγίνεια" τα μάρμαρα που εκλάπησαν, γιατί δεν θέλω να αφήσω στην ιστορία του λόγου,  ως νέο Ηρόστρατο της Εφέσου, τούτον τον Κόμη του βορρά.
Θα μπορούσα όμως να τα ονομάσω «Χαμένα μάρμαρα» από τον παγκόσμιο πολιτισμό μας. Έτσι οφείλουμε να τα ψάξουμε και να τα χτίσουμε ξανά όλοι μαζί, βάζοντας την μία πέτρα της σκέψης μας επάνω στην άλλη…

Παραθέτω μια περίληψη που έφτιαξα για την παρουσίαση του ποιήματος, με το συνημμένο βίντεο.
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=cqPAdphP2YI

Προτείνω όμως, να ακούσετε ηχογραφημένο ολόκληρο το έργο σε μια άλλη διεύθυνση που φιλοξενείται κατεβάζοντας το. (εδώ)

Περι φύσηος του Παρμενίδη

.

Έχετε δει ποτέ στερεογράμματα; Την πρώτη φορά που τα αντίκρισα, ένιωσα να μην πιστεύω ότι μέσα σε αυτά ήταν ένας αθέατος για μένα κρυμμένος κόσμος. Δεν έμεινα όμως στην "πίστη" αυτού που μου έλεγαν, αλλά θέλησα να προσαρμόσω την εστίαση των ματιών μου ώστε να διαπιστώσω τις υποσχόμενες θεάσεις που έκρυβαν. Το αποτέλεσμα της παρατήρησης με ικανοποίησε φανερώνοντας μου ένα ολόκληρο κόσμο χαμένο στην επίπεδη όραση που διέθετα μέχρι τότε.

Κάπως έτσι αντιμετωπίζεται και αυτό το κείμενο του Ελεάτη Παρμενίδη. Την γνωριμία μου με τον φιλόσοφο, σε ένα μικρό βάθος που έχω φτάσει ως τώρα, την έκανα μέσα από τον φίλο μου Σωτήρη Γλυκοφρύδη, που τον μετέφρασε και εμβάθυνε στο περιεχόμενο των λεγομένων του. Θα μου πει κάποιος, βρε παλικάρι μου, στα τόσα προβλήματα που έχουμε σήμερα ως άτομα και κοινωνία αυτό μας μάρανε; Η ζωή είναι πιο πρακτική και η φιλολογία καταντά αδιέξοδη σκέψη σαν χάνουμε χρόνο σε αυτήν. Θα συμφωνήσω, αν πρόκειται για "φιλολογία" που μέσα σε αποστειρωμένους χώρους γνώσης, νεκρό-ανατέμνουν τις γραφές για να φτιάξουν ένα ακόμη σύγγραμμα που θα προωθήσει τους ενασχολούμενους στην πανεπιστημιακή ή λόγια διαστρωμάτωση τους.

Εδώ όμως μιλάμε για ζωή! Για φιλοσοφία! Που είναι η ουσία της πολιτικής και κοινωνικής σκέψης.
Σαν τρέχουμε να δώσουμε λύσεις στη ζωή μας, και ορίσουμε την «λύση» που αναζητάμε ως ανάγκη, μοιάζει η ίδια η πορεία μας σαν τα σκυλιά που τρέχουν στις αρένες των στοιχημάτων, έχοντας μπροστά τους ένα πλαστικό λαγό. Εμένα δεν μου αρκεί να καλύψω την ανάγκη μου στη ζωή, θέλω να δώσω ορισμό στην ίδια την ανάγκη ... δηλαδή να αποκτήσω εποπτεία σε ότι μου είναι ορμέμφυτα απαραίτητο για να υπάρχω. Αμφιβάλλω και ψάχνω την πατροκτονία των «λογικών» τοπίων που με έχει εκπαιδεύσει η κοινωνία μας, θέλοντας να δω πέρα από το «λαγό» την μπάρα που τον σέρνει, τον χειριστή που με έχει βάλει να τρέχω και σαφώς τον επιχειρηματία που έχει στήσει την μπίζνα πάνω στην δική μου ανάγκη να υπάρχω «τρέχοντας» για την ανάγκη μου.
Δηλαδή, το κάνει τούτο αυτό το κείμενο; Θα ήταν ή ώριμη ερώτηση ενός αναγνώστη των γραφομένων μου. Η απάντηση είναι απογοητευτική, γιατί κανένα κείμενο δεν κάνει τίποτε σε εμάς. Τα πάντα γύρω μας, όλα είναι εξίσου άχρηστα ή χρήσιμα, ανάλογα με τα ερωτήματα που είμαστε έτοιμοι να θέσουμε κάθε φορά.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι γύρω μου, που έχουν ευγενή -μικρά- ερωτήματα, αλλά με μια ευκολία βάζουν την λέξη «πίστη» σε μια εκδοχή που τα εξηγεί και έτσι νανουρίζονται στο ότι ερμηνεύουν τον κόσμο γύρω τους. Θα έχετε ακούσει τελευταία (πέρα από τις παλιές θρησκόληπτες προσεγγίσεις), για την παγκόσμια συνειδητότητα, την συμπαντική αγάπη και άλλα τέτοια συναφή. Αν κάνουν καλό στο πνευματικό νανούρισμα ενός εκάστου, είναι καλά. Αρκεί ο χρήστης τους να ξέρει ότι λέει ψέματα στον εαυτό του για να καλύψει την αδυναμία του να κολυμπά σε μαύρα νερά που δεν θα έχει ποτέ σαφείς απαντήσεις στα ερωτήματά του.

Θα έλεγα πως το κείμενο του Ελεάτη Παρμενίδη, δίνει ένα αντίστοιχο τοπίο αισθήσεων, σε μια πρώτη ανάγνωση. Με ευκολία το αναγάγουμε σε θεώρημα πίστης που η ασάφεια της μας προσδίδει ένα μεγαλείο εξήγησης του κόσμου. Αυτήν την κατηγορία την ονομάζω "Προγονόπληκτη" και είναι το καλύτερο "προσάναμμα" βίας και χειραγωγημένων καταστάσεων. . Η πραγματικότητα όμως των λόγων του Παρμενίδη είναι λίγο διαφορετική, αν λάβουμε υπόψη μας πως όλη η σημερινή επιστήμη της φυσικής εξηγεί και αποκαλύπτει ένα κόσμο που γι’ αυτόν μιλά με απαρατήρητη στο μέσο άνθρωπο σαφήνεια το κείμενο. Φυσικά στο ίδιο μήκος κύματος με αναφορές σε αδιανόητες για το μυαλό μας εξηγήσεις βρίσκονται και οι υπόλοιποι προσωκρατικοί φιλόσοφοι εκείνου του έκτου αιώνα προ της γνωστής κοινής των λαών χρονολόγησης που ορίστηκε κατά την φερόμενη ως χρονιά γέννησης του Θεανθρώπου Χριστού.

Τι είναι όμως αυτό που μπορεί να αναβαθμίσει τον εαυτό μας, αν καταφέρουμε να δούμε κάποια στιγμή το στερεόγραμμα που είναι κρυμμένο σε τέτοια κείμενα όπως του Παρμενίδη;

Εδώ έχει πολύ «ψωμί» αρκεί να είναι ζητούμενο από εμάς τους ίδιους να σταματήσουμε να είμαστε ο σκύλος που κυνηγά τον πλαστικό λαγό, θέλοντας να καταλάβουμε περισσότερα πράγματα για την δική μας ύπαρξη και την δυνατότητα να επανακαθορίσουμε το ρόλο ύπαρξης μας μέσα στο τοπίο που μας έχουν ως δεδομένο.
Μιλάμε για πνευματική επανάσταση. Φανταστείτε την έκπληξη σας αν οι σκύλοι των κυνοδρομιών αποφάσιζαν να σταματήσουν αυτή την επικερδή για ορισμένους ανθρώπους συνήθεια.

Η εστίαση που θα μας αποκαλύψει την κρυμμένη εικόνα, γίνεται στην ικανότητα που καλούμαστε να αποκτήσουμε, σαν μπούμε με διάθεση πατροκτονίας αντιλήψεων, μέσα από το να σκεφτούμε την ίδια τη σκέψη μας…
Μη κουράζω όμως άλλο τον περαστικό αναγνώστη. Παραθέτω την μετάφραση του κειμένου, απλά να υπάρχει και το τι θα την κάνουμε ας το αφήσουμε για αργότερα.

Αν είμαστε καλά και μας βοηθήσουν οι δυνάμεις μέσα και έξω από εμάς, θα φτιάξουμε σχετικά σύντομα και ένα βατό θεατρικό κείμενο, βασισμένο στο υπέροχο βιβλίο του φίλου Σωτήρη Γλυκοφρύδη που τιτλοφορείται «Το φως του Παρμενίδη», και φέρνει σε ανθρώπινα μέτρα την φιλοσοφία. Γιατί αυτό; Μα το θέατρο για μένα είναι πηγή γνώσης και δεν την συναρτώ με το διδακτικό θέατρο που εκπαιδεύει!
Άλλο εκπαίδευση και άλλο παιδεία! Συγγενικές έννοιες, όμως η μία φτιάχνει οπαδούς συστημάτων και η άλλη ανεξάρτητους ερευνητές της ζωής. Είναι μια διάκριση τεραστίου μεγέθους αν την κατανοήσουμε.
Θα έλεγα… Αν κάτι που μαθαίνω δε μου κάνει καλύτερη τη ζωή, τότε είναι άχρηστο για μένα… Έτσι οφείλουμε να λειτουργούμε και αν σκεφτούμε αυτή τη σκέψη, θα καταλάβουμε πως θα ήταν διαφορετικός ο κόσμος γύρω μας, αλλά και πως θα έφευγαν από τη ζωή μας οι τόσες άχρηστες πληροφορίες και υλικά αγαθά που μας γίνονται θηλιά και δυνάστης στη ζωή μας. Το δύσκολο επίθετο «καλύτερη» που βάζουμε στη ζωή μας, θέλει πίσω του -ως ερμηνεία- ένα τεράστιο βουνό απλής γνώσης που λέγεται φιλοσοφία.

Αφήνω λοιπόν το κείμενο σαν το φάρμακο που παίρνουμε στο κουτί πρώτων βοηθειών και λέμε συνήθως… Αχρείαστο νάναι!
Εύχομαι όλα να πηγαίνουν καλά στη ζωή σου αναγνώστη μου και να μη χρειαστείς ποτέ τη γνώση για «να ζήσεις» τις εξηγήσεις της ζωής σου… Αλλά καλού κακού… κράτα το φάρμακο, μπορεί να είναι χρήσιμο την ώρα που θα προσέξεις πως ήσουν άρρωστος και απλώς σε ονομάτιζαν όλοι γύρω σου ως υγιή….

Υ.Γ
Φυσικά, Θεού θέλοντος και καιρού επιτρέποντος, θα επανέλθω με λεπτομέρειες επάνω στην ερμηνεία αυτού του μεγάλου κειμένου. Αλλά μέχρι τότε ας ψάχνει ο καθένας που ενδιαφέρεται μόνος. Οι πληροφορίες που έδωσα είναι αρκετές για σκάψιμο... εκτός και αν περιμένουν κάποιοι να σκάψει γι' αυτούς η τηλεόραση... 

Περί φύσηος

του Παρμενίδη του Ελεάτη

Οι θηλυκοί ίπποι που με κατέχουν, ως εκεί που φθάνει η επιθυμία μου,

με απέστειλαν, μέσα στη περίφημη στενή οδό που την ορίζει η ανάδευση

των διαλογισμών, η οποία φέρνει τα φώτα σε όλες τις συγκεντρώσεις.

Σε αυτή βρισκόμουν. Οι γεμάτοι φρόνηση ίπποι ζευμένοι στο άρμα

κάλπαζαν, ορίζοντας το διάβα του οι δρομοαρχόντισες οι κόρες.

Ο δε άξων μέσα στον αχνό, βγάζει ήχο όμοιο του σουραυλιού καθώς

κατακαιγόταν (από τους ξέφρενους στροβιλισμούς που ασκούντο

πέριξ των δυό του άκρων), όταν έθεσαν σε ταχύ ρυθμό τη μεταφορά μου

οι κόρες του Ήλιου, οι οποίες αφού έφυγαν από τα δώματα της νύκτας

σε φως, κρατούσαν στα χέρια τους αυτά που τις σκεπάζαν.

Εκεί είναι οι πύλες του τρόπου της ζωής, της Νύκτας και της Ημέρας,

που έχουν το αυτό υπέρθυρο και ίδιο πέτρινο κατώφλι ΄

και οι αυτές πέτρες οι αιθέριες περιβάλλουν τις μεγάλες θύρες ΄

των οποίων η Δίκη η πολύποινος έχει τα ανάλογα διπλά κλειδιά.

 Προς αυτήν αποτάθηκαν με σεβασμό οι κόρες μιλώντας ήπια-γλυκά..

Την έπεισαν με συγκεκριμένες λέξεις επακριβείς, να βγάλει άμεσα

και πλήρως το βαλανωτό φιδίσιο κλείστρο των θυρών. Τα δε θυρόφυλλα

τεράστιο χάσμα έκαναν, καθώς μετακινήθηκαν τα πολύχαλκα

αξόνια και με αμοιβαίο συριγμό οι περόνες των αρθρώσεων

 έστρεψαν στα δακτυλίδια ΄ και μέσω του ανοίγματος αυτού

οι κόρες γοργά στον αμαξωτό δρόμο πέρασαν άλογα και άρμα.

Και η Θεά με υπεδέχθει ευχάριστα, παίρνοντας δε γλυκά στο χέρι της

το δεξί μου χέρι, αυτά τα λόγια τα λαμπρά είπε προσαγορεύοντάς με.

Ω νεαρέ σύντροφε των αθανάτων που κρατούν τα γκέμια,

 εσύ που ήλθες ως το δώμα μου από τα άλογα φερμένος,

χαίρε, επειδή μοίρα όχι κακή σε ώθησε να εισέλθεις

σ’ αυτό το δρόμο (που για τα όντα τα ανθρώπινα τελειωμό δεν έχει)

αλλά η θεία τάξη και το δίκαιο. Πρέπει δε να σε πληροφορήσω για όλα,

τόσο για της σφαιρικής Αλήθειας μου την άτρεμη καρδιά όσο και

 για τις γνώμες των θνητών, στις οποίες δεν υπάρχει πίστη αληθής.

Αλλά θα καταλάβεις και αυτά θα μάθεις, ότι οι υφιστάμενες γνώμες

πρέπει να δοκιμάζονται καλά, περνώντας σε κόσκινο πάντοτε τα πάντα.

2

Έλα λοιπόν, καθώς εγώ θα σου εξηγώ, εσύ στα λόγια μου αναλογίσου,

αφού ακούσεις ποιες είναι οι μόνες κατευθυντήριες οδοί της νόησης ΄

΄

η μεν ότι αυτό που είναι- είναι και δεν υπάρχει το δεν είναι,

αυτό είναι της Πειθούς το πλαίσιο (διότι εκεί παραστέκει η αλήθεια),

η δε άλλη ότι δεν είναι και ανάγκη είναι το είναι να μην υπάρχει,

τη οδό αυτή στη φράζω εντελώς λέγοντάς σου ότι είναι αδιάβατος ‘

διότι ούτε θα μπορούσες να γνωρίσεις το μη υπαρκτό ον (δεν είναι

κατορθωτό) ούτε να το εκφράσεις.

3

Διότι σκέψη και ύπαρξη είναι το ίδιο πράγμα.

4

Πρόσεξε όμως, και τα απόμακρα του νου είναι με βεβαιότητα παρόντα ΄ διότι (ο νους) δεν θα διασπάσει τη συνοχή του οντολογικού πλαισίου

διασπείροντάς το εδώ κι εκεί ολοκληρωτικά κατά την κοσμική τάξη

κι επανασυνθέτοντάς το.

5

Για μένα είναι αδιάφορο,

από πού θα ξεκινήσω ΄ γιατί στο ίδιο σημείο θα φθάσω πάλι.

6

Πρέπει το Ον να είναι ο λόγος και η νόηση ΄ διότι ενεό υπάρχει το «είναι»,

το δε μηδέν δεν υπάρχει ΄ αυτά εγώ στα αποκαλώ υπερβατικά.

Σε απομακρύνω όμως έτσι από αυτήν εδώ την πρώτη οδό της έρευνας,

ύστερα δε και από εκείνη, στην οποία οι θνητοί μη γνωρίζοντας κάτι

διαμορφώνονται, δίγνωμοι ΄ διότι η αμηχανία που υπάρχει στα στήθη τους

ευθύνεται για το πλανόμενο μυαλό τους ΄ αυτοί αυτοπροσδιορίζονται,

κουφοί μαζί και τυφλοί, κατασαστισμένοι, σύνολα χωρίς κριτική σκέψη,

στα οποία αυτό που υπάρχει και δεν είναι το νομίζουν άλλοτε το ίδιο

και άλλοτε όχι ίδιο, στα πάντα δε παλινδρομεί το πλάνο της ζωής τους.

7

Διότι ουδέποτε ο τρόπος αυτός θα καθορίσει τα ανύπαρκτα.

Αλλά εσύ από αυτή τη δισυπόστατη διαδρομή απομάκρινε το νου σου

ούτε επίσης η συνήθεια να σ’ εξαναγκάζει σε αυτόν εδώ το δρόμο της

μεγάλης προσπάθειας να έχεις άσκοπο το βλέμμα και την καλή ακοή σου

και τη γλώσσα, να κάνεις όμως με τη λογική σου συγκριτικό έλεγχο

8

στα ειπωμένα από εμένα ΄ γιατί μόνο τα λόγια δεν μπορείς να φτάσεις

σε αυτό που όντως είναι ΄ στην πορεία πάντως της διαδρομής υπάρχουν

πάρα πολλές αποδείξεις, ότι το ενυπάρχον ον είναι αγέννητο και άφθαρτο,

διότι είναι ολοκληρωμένο κι εντελώς ακίνητο και χωρίς να έχει τέλος ΄

 ουδέποτε υπήρξε ή θα υπάρξει, επειδή τώρα (σκεπτόμενοι και μιλώντας)

είναι ένα με τα πάντα, συνεχώς΄ Επομένως ποια γέννα θα του αναζητήσεις;

Πώς, πότε και από πού αυξήθηκε; ούτε εκ του μη υπάρχοντος θα σου

επιτρέψω να πεις ούτε καν να το φανταστείς ΄ διότι ούτε μπορεί να λεχθεί

ούτε να εννοηθεί ότι δεν υπάρχει . Και ποια ανάγκη λοιπόν το ώθησε

πρότερον ή ύστερον, εκκινώντας εκ του μηδενός, να βγεί ολοκληρωμένο;

 Επομένως, ή υπάρχει απόλυτος ανάγκη να υπάρχει (το εν-ον), είτε όχι.

Ουδέποτε από το μη υπάρχον ον θα επιτρέψει η δύναμη της πίστης

να δημιουργηθεί κάτι σχετικό ΄ εξ αυτού ούτε η γέννηση αλλά ούτε και

ο θάνατος συνάγουν. Η θεά της ορθής κρίσης χαλαρώνοντας τα δεσμά,

 τα έχει ΄ η δε κριτική επί των ανωτέρω συνοψίζεται στο κάτωθι ΄

Είναι αυτό που είναι ή δεν είναι. Ελέγχοντάς το όπως είναι αναγκαίο,

προκύπτει από τη μια ως ακατανόητο και ακαθόριστο γεγονός (μη

αληθής δρόμος) από την άλλη ως υπαρκτό και προσδιοριζόμενο.

Πώς λοιπόν μετά απ’ αυτά θα χαθεί το όν; Πώς θα μπορούσε να γίνει;

 Διότι εάν γεννήθηκε, δεν είναι, ούτε μπορεί ποτέ στο μέλλον να είναι.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο γέννηση χάνεται και η άδηλος καταστροφή.

Ούτε διαιρετό είναι, επειδή κάθε μέρος του είναι ομοιομερές ΄

ούτε είναι κάπου περισσότερο, θα εμπόδιζε τη συνοχή του,

ούτε λιγότερο, ολόκληρο πληρούται απο τον εαυτό του.

 Ως εκ τούτου στο διηνεκές είναι τα πάντα ΄ το ον συνάγει με τα όντα.

Αυτό καθώς μένει ακίνητο από την ισχυρή συνδεσιμότητά του

είναι άνευ αρχής και τέλους, επειδή η γέννηση και η καταστροφή

μακριά από εδώ πλάστηκαν, τις απώθησε δε η αληθής πίστη.

Το ίδιο καθώς βρίσκεται στον εαυτό του στον εαυτό του μένει

 και τοιουτοτρόπως διατηρείται σταθερό ΄ διότι η κρατερή Ανάγκη

το δεσμεύει μέσα σε πλαίσια όπου από παντού το περιβάλουν

λόγω των οποίων κατά τη θεία τάξη και το δίκαιο, το ον δεν είναι αχανές ΄

υπάρχει δε χωρίς στερήσεις ΄ μη υπάρχοντος τούτου θα ήθελε τα πάντα.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της σκέψης κι’ εξ αυτού υπάρχει νόημα.

 Διότι χωρίς το Ον το οποίο στα πάντα είναι πλήρες, δεν είναι δυνατόν

να εύρεις το νοείν ΄ διότι δεν υπήρξε ή θα υπάρξει ποτέ τίποτε άλλο

παρ’ εκτός αυτού του όντος, επειδή οι Θεές της κατανομής το όρισαν

απο παντού, με συνέπεια να μένει ακίνητο καθ’ ολοκληρίαν ΄ το όνομα

έχει των πάντων, όσων οι θνητοί κατέθεσαν πεπεισμένοι ότι είναι αληθή,

 αυτό που γίνεται και χάνεται, αυτό που είναι και δεν είναι

και τόπο αλλάζει και δια της χροιάς του στο φως δίνει αξία.

Αλλά επειδή υπάρχει τοποχρονικό πλαίσιο, είναι περιορισμένο

από παντού, έχοντας όγκο όμοιο με ολοστρόγγυλη σφαίρα,

ενδιαμέσως ισοδύναμο στα πάντα ΄ σε αυτό ούτε κάτι περισσότερο

 ούτε κάτι λιγότερο αρμόζει να είναι κάπου ή σε κάτι.

Ούτε το μη ον υπάρχει, το οποίο θα το εμπόδιζε να φθάσει στο όμοιο,

ούτε υπάρχει ώστε ενώ υπάρχει, θα μπορούσε να είναι κάπου

περισσότερο ή λιγότερο, επειδή είναι σύμπαν απαραβίαστο ΄

και καθώς είναι το ίδιο παντού, ομοίως κυριαρχεί στα όριά του.

 Σε αυτό το σημείο σταματώ τον ειλικρινή μου λόγο για το νόημα

της αμφοτερόπλευρης αλήθειας ΄ ακούγοντας δε τις επεξηγήσεις μου

μάθε από δω και πέρα τον κόσμο τον απατηλό, τις γνώμες των θνητών.

Για να ορίσουν τα φωτεινά δημιουργήματα στηρίχτηκαν σε δύο θέσεις ΄

μη πρέπουσας να είναι μία, πράγμα στο οποίο έσφαλαν ΄

 τα αντίθετα έκριναν από κάθε κατασκευή βάζοντας διακριτικά

ανόμοια μεταξύ τους, το μεν ένα όρισαν το αιθέριο πυρ της φλόγας,

που είναι ήπιο, πολύ αραιό κι ελαφρύ, παντού ίδιο με τον εαυτό του,

το δε άλλο κάτι που δεν είναι ίδιο με τον εαυτό του ΄ αλλά και αυτό κατά

τον ίδιο τρόπο τον ενάντιο , την αγνωστική νύχτα που έχει πυκνό

 σώμα και βάρος. Όλα αυτά στα αποκαλώ φαινομενικό διάκοσμο,

για να μη σε παρασύρει ποτέ κάποια τέτοια γνώμη των θνητών.

9

Αλλά εφ’ όσον τα πάντα έχουν χαρακτηριστεί από το φως και τη νύχτα

και σύμφωνα με τις ίδιες δυνάμεις τους μετέχουν το ένα και στο άλλο,

το παν ως σύνολο αποτελείται μαζί από φως και άφαντη νύχτα

με ίση των δυο αναλογία, επομένως ως ουδέτερο θα ήταν μηδέν.

10

Θα γνωρίσεις την αιθέρια φύση και τα πάντα τα εντός του αιθέρα

τα σημάδια και τα φανερά έργα της άσπιλης ηλιακής

φωτοδότρας πηγής και από πού έξωγεννήθηκαν,

θα πληροφορηθείς και για την περιφερειακή κίνηση της κυκλοτερούς σελήνης

και τη φύση της, θα μάθεις και για τον ουρανό που περικλείει τα πάντα

από πού δημιουργήθηκε και πώς οδηγώντας τον του επέβαλε

η Ανάγκη

να διατηρεί τα όρια των άστρων.

11

Πώς η γη και ο ήλιος και η σελήνη

και ο απλός αέρας και ο ουράνιος γαλαξίας και το τελευταίο βουνό

καθώς και η θερμή πηγή των άστρων όρμισαν

στη δημιουργία.

12

οι δε στενότερες στεφάνες είναι γεμάτες από άσπερο πυρ αμόλυντο,

οι δε επ’ αυτών είναι της νύχτας, με τη δε φλόγα αναδύεται η ειμαρμένη ΄

και στο μέσον η αναστάτωση της διαλογής η οποία τα πάντα κυβερνά ΄

διότι στα πάντα άρχει και στον αποτρόπαιο τοκετό και στην ερωτική σμίξη

στέλνοντας το θηλυκό ν’ αναμιχθεί με το αρσενικό και το αντίθετο πάλι,

το αρσενικό με το θηλυκό.

13

πρώτον από όλους τους θεούς , τον έρωτα ανέδειξε…

14

φως ξένο που περιφέρεται στη γη και φαίνεται τη νύχτα (για τη σελήνη)

15

πάντα στρέφει το πρόσωπο στο φως του ήλιου (για τη σελήνη)

16

Διότι όπως ο καθένας είναι το συνοθήλευμα των πολύ ξεχωριστών μελών του,

κατά τον ίδιο τρόπο ο νους παρίσταται στους ανθρώπους ΄ διότι το ίδιο

είναι εκείνο το οποίο η φύση φρονεί για τα μέλη των ανθρώπων

και για τους πάντες και το κάθε τι ΄ το δε περισσότερο έχει σημασία.

17

από δεξιά μεν τ’ αρσενικά, από αριστερά δε τα θηλυκά

18

Όταν η γυναίκα και ο άντρας ενώνουν τα σπέρματα του έρωτα,

η ενέργεια που ρέει στα αγγεία τους από το διαφορετικό αίμα,

αν έχει την κατάλληλη αναλογία, σώματα καλά παράγει.

Όταν οι δυνάμεις αντιμάχονται, καθώς τα σπέρματα μιγνύονται

και δεν σχηματίζουν ενότητα στο σώμα, το γεννημένο από διπλό

σπέρμα φύλο θα βασανίζεται από δεινές και συχνές ταλαιπωρίες.

19

Έτσι λοιπόν κατά τη δοξασία εμφανίστηκαν αυτά και τώρα υπάρχουν

και στη συνέχεια θα τελευτήσουν, αφού θα έχουν τραφεί ΄

στο όνομά αυτών κατέθεσαν οι άνθρωποι επισημάνσεις για το κάθε τι.