Αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά

Ένα βλέμμα αυθάδικο, που πλησιάζει τόσο κοντά τον μυημένο στα Ελευσίνια μυστήρια Αδριανό, ψάχνοντας να ιχνηλατήσουν τα μάτια του σκέψεις από την σμίλη του καλλιτέχνη.  

Ησυχία στο μαυσωλείο, κάτω από ένα ήλιο που έκανε να νιώθουν την δύναμή του τα σκιάδια του χώρου. Σιωπηλοί μύστες, ιέρειες, που προστάτευαν το χώρο της μνήμης ήσαν οι λιγοστές φιγούρες των γυναικών που άφηναν την ηρεμία τους να πλανάται στο χώρο.
Η μυρωδιά που ανέδιδαν τα γλυπτά του μουσείου, βοηθούσε την εκπαιδευμένη σκέψη στην όσφρηση, να ανακαλύψει τα λόγια του Πίνδαρου, που ευγενικά ακουμπούσαν σάρκα και εκθέματα, αφήνοντας την πληροφορία πως είναι σκιά ονείρου ο άνθρωπος.
Τώρα και τότε… ο Αδριανός και ο Κανένας του σήμερα.
Έμοιαζε άλυτο το ερώτημα που αδυνατούσε να αποκτήσει φθόγγους μέσα στο απορημένο στόμα. Τελικά πόση χρονική απόσταση έχουμε σάρκες και γλυπτά μέσα  στο μεγάλωμα του ήλιου που μας μοιράζει χαρούμενα την εφηβεία της ζωής του;   

Τέτοια ερωτήματα δίνουν άλλες πολιτικές σκέψεις.
Τέτοια ερωτήματα γίνονται μόνο σαν σιωπούν οι άνθρωποι και πλησιάζουν με τις αισθήσεις τους τις αφηρημένες έννοιες.
Χαίρομαι που γεννήθηκα Έλληνας, και λυπάμαι ταυτόχρονα που καταλαβαίνω την ευθύνη που παράγει η γλώσσα της ιστορίας μου.
Ευθύνη απέναντι σε ένα παγκόσμιο πολιτισμό κλεπταποδόχων που ονομάζει «προϊόν» τα εκθέματα των μουσείων.
Ευθύνη σε ισχυρούς βασιλείς των παγκόσμιων «δημοκρατιών» που δεν κατανοούν τα λόγια του Πίνδαρου.
Ευθύνη και απέναντι στα ανθρώπινα συμφέροντα των πολύβουων αγοραίων αναγκών, στους πάγκους των προσωπικών συμφερόντων, που μπαινοβγαίνουν μέσα μου.

Προτείνω ως προορισμό ψυχαγωγίας, το Αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά.
http://odysseus.culture.gr/h/1/gh151.jsp?obj_id=3371

Κ.Ζ

Τι νάν' η Τέχνη

Τι νάν’ η Τέχνη;

Οι πιότεροι, την επαινούν, της δίνουνε αξία.
Την κάνουν ουσιαστικό με ύλη καμωμένο.
Φτιάνουν δώματα στο νου, και λεν’ πως κείθε ζει
ζητώντας ως ξεχωριστοί μέσα τους να εισέλθουν.

Τι νάν’ η Τέχνη;

Μήπως δεν είναι τίποτε παρά διαδικασία;
Δοκιμασία της ζωής, που μας παράγει ύβρη;
Μήπως χωρίς αυτήν δε βρίσκουμε το «τίποτα» της ζήσης;
Μήπως μ΄ αυτήν πλερώνουμε την άγρια την Άτη;

Τι νάν’ η Τέχνη;

Κι αν το βρεις, πρέπει να το σιωπήσεις.
Σκύψ’ το κεφάλι κι’ άσ’ το κορμί σου χαλαρό
να εισορά της φύσης σου την άφατη εικόνα.
Αντίλογο στο βουητό της κάλπικης θωριάς της.

Νάν’ η  Τέχνη,
μία μικρή κατάβαση σ΄ ατομικό μας Άδη;
Με κόλακες αυλούς που χτίζουν το κορμί μας;        
Το πέρασμα της Νέμεσης στις συμπληγάδες πέτρες;
Ή ευκαιρία οίδησης σε βρωμερά πλουμίδια;

Κ.Ζ






Υ.Γ
Την εικόνα την βρήκα από τον δικτυακό χώρο  http://www.tovima.gr/science/article/?aid=377346

Οι συσχετισμοί του ερωτήματος για την Τέχνη και της φωτογραφίας ανήκουν σε κάθε αναγνώστη ξεχωριστά.