Η εποχή μας μέσα από την θεατρική "Αγγέλα"

Άρθρο από το blog Zografopoulos

Σήμερα τελείωσα το μουσικό μου ταξίδι στην μεταπολεμική κουλτούρα των Αθηναίων, για λογαριασμό του υπέροχου έργου «Αγγέλα» του Γιώργου Σεβαστίκογλου. 

Έτσι δημιούργησα τον ηχητικό καμβά που φαντάζομαι για το έργο, ώστε να κινηθούν πάνω του οι σχέσεις και τα συναισθήματα των ηρώων. 

Πάνω σε αυτόν θα δουλέψει στην συνέχεια με την δική του φαντασία ο μουσικός που θα συνεργαστούμε, ώστε να μπορέσουμε να πετύχουμε ένα άξιο αποτέλεσμα ανεβάζοντας το έργο. 

Για το συγκεκριμένο θεατρικό, διερεύνησα αισθήσεις μέσα από τους παλμούς των χορδών σε ένα μπουζούκι, από τα σκληρά ελάσματα μιας λατέρνας, από την αναπνοή ενός πλανόδιου οργανοπαίκτη πάνω στην στομίδα του πνευστού και από το δέρμα ενός νταουλιού που κατορθώνει με τούτο να μετουσιώσει ο βακχευτής την βία σε χορό. 

Ο Διόνυσος είναι πιο κοντά στα πάθη και τις επιθυμίες εκείνης της εποχής, που δεν διαφέρει καθόλου από την δική μας σήμερα. 

Η μεταπολεμική αβεβαιότητα για την επιβίωση των ανθρώπων εκείνης της εποχής, τους ήθελε εξαθλιωμένους να γίνονται έρμαια εκμετάλλευσης, ψάχνοντας λίγη αξιοπρέπεια στην μετανάστευση, απέναντι στην πείνα. 

Σήμερα οι άνθρωποι στις ίδιες γειτονιές της Αθήνας, αν και κρατούν στα χέρια τους εξελιγμένα κινητά τηλέφωνα, νιώθουν εξίσου αβέβαιο το μέλλον τους.
Πάλι ξενιτεύονται για να αποφύγουν την οικονομική και ηθική τους εξαθλίωση από πολιτικές που υπαγορεύονται στις εκ περιτροπής δημιουργούμενες κυβερνήσεις κατά το συμφέρον αυτών που θέλουν να είναι οικονομικοί επικυρίαρχοι. 

Ο θάνατος και ο έρωτας, όταν τα πράγματα γίνονται απειλητικά για την ίδια την ζωή των ανθρώπων, θεριεύουν μέσα τους. Όσο ποθούν την ζωή τόσο επιλέγουν θυμικά το ξόδεμά της. Όσο χάνουν τις μάχες τόσο κερδίζει χώρο η ελπίδα μέσα από τα σπέρματα της γενιάς τους. Μια αέναη πάλη. Αυτές οι δυο αντίθετες δυνάμεις στην ζυγαριά της Θεόδοτης φύσης, ο έρωτας και ο θάνατος, παλεύουν ξέροντας εξ αρχής πως ο αγώνας τους πάντα θα έχει ισορροπία. 

Ποτέ δεν θα κερδίσει η ζωή τον θάνατο μα ούτε και το αντίθετο πρόκειται να συμβεί. Αυτή άλλωστε είναι και η τραγικότητα της ύπαρξής μας. 

Το έργο του Γιώργου Σεβαστίκογλου τελειώνει με μία εξαιρετική μετουσίωση του ερωτήματος της ερωτευμένης Αγγέλας καθώς βλέπει νεκρό τον Λάμπρο της.

Κοιτά απεγνωσμένα γύρω της ρωτώντας αν ο αγαπημένος της θα ζήσει, για να καταλήξει μόνη πλέον στο συμπέρασμα της θετικής εκδοχής με ό,τι μπορεί να κρύβει μέσα της αυτή η κατάφαση. 

Τα όριά μας και η τρέλα έχουν κοινή στέγαση. 

Για όσους μπόρεσαν και «οίδαν»… ζωή και τρέλα παίρνουν ίδιο πρόσημο. 

Στον κάθε άνθρωπο εναπόκειται να αποφασίσει αν θα είναι αυτό το πρόσημο θετικό ή αρνητικό… 

Ερωτά λοιπόν η ηρωίδα που φέρει την καθαρότητα των προθέσεων της Αντιγόνης. 

 - Θα ζήσει; Θα ζήσει; 

 ( για να επιλέξει κορυφώνοντας την εκδοχή στην θέση της) 

- Θα ζήσει! Θα ζήσει! Θα ζήσει!

Κ.Ζ

Υ.Γ

Την φωτογραφία την δανείστηκα από αυτόν τον ιστοχώρο.

Περί Σποϊλερ, κατανάλωσης και ψυχαγωγίας

Άρθρο από το blog 

                           

Συχνά πυκνά τελευταία, ακούω για την αγένεια κάποιων που θέλουν να επιδείξουν την φιλαναγνωσία τους. Αποκαλύπτουν λοιπόν την πλοκή βιβλίων με μυθιστορηματική δομή στους συνομιλητές τους, απογοητεύοντάς τους από το να ανακαλύψουν μόνοι την δράση και την ζωή των ηρώων. 

Χωρίς να έχω τηλεόραση, ή να συναναστρέφομαι ανθρώπους που ζουν μέσα από αυτήν και αφηγούνται τις σειρές που παρακολουθούν στις συνευρέσεις με ομοίους τους, νομίζω πως γίνεται ακριβώς η ίδια επίδειξη για πληρότητα ενημέρωσής τους, σχετικά με την εξέλιξη των ιστοριών από το υπνολάγνο κουτί της ΤV. 

Αυτή η αποκάλυψη των ιστοριών, που αποδομεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη ή του θεατή, στην σύγχρονη σύμμεικτη γλώσσα της πατρίδας μας λέγεται "σπόϊλερ". 

Καθώς σκεπτόμουν την ουσία του "σπόϊλερ", μου ήρθε στο νου το ερώτημα: 

-Γιατί κάποια βιβλία στην ζωή μας ή αντίστοιχα κάποιες κινηματογραφικές ταινίες που παίζει η τηλεόραση, οι άνθρωποι δεν δυσανασχετούν σαν τα διαβάσουν ή τις δουν για περισσότερες από μία φορές;
Ειδικά σε σπουδαία κείμενα η ανάγνωση ή σε αγαπημένες ταινίες η παρακολούθηση μπορεί να φτάσουν οι επαναλήψεις σε σκανδαλώδεις αριθμούς καταργώντας την έννοια "σπόϊλερ".

Πιο συγκεκριμένα, πηγαίνοντας σε ένα θέατρο ή σηκώνοντας το βιβλίο στο ύψος των ματιών μας καθώς διαβάζουμε την Φόνισσα του Παπαδιαμάντη, όλοι ξέρουμε τι γίνεται στο τέλος. Ακόμη όταν παρακολουθούμε τον αξέχαστο Βασίλη Λογοθετίδη στο έργο «Ένας ήρως με παντούφλες», λίγο πολύ γνωρίζουμε αρκετές ατάκες του έργου, όμως με παιδική διάθεση μας απορροφά η ιστορία και χαιρόμαστε την διαδρομή των σκηνών καθώς μας ταξιδεύουν. 

Τι γίνεται εδώ; 

Οι ίδιοι άνθρωποι που αντιδρούν στην λογική του "σπόϊλερ" το ξεχνούν; 

Η απάντηση που έδωσα, χωρίς να διεκδικώ το βραβείο Νομπέλ, είναι πως κάπου μέσα στο μυαλό μας κρύβεται μια διαμάχη ανάμεσα στην κατανάλωση μέσα από την ηδονή της εντύπωσης και στην ψυχαγωγία που δεν στέκεται στο επιφανειακό, αλλά κατανοεί κάθε φορά σε διαφορετικό βάθος το ίδιο ερέθισμα. 

Θέλω να πιστεύω πως ο κάθε ένας από εμάς, δικαιούται να είναι κάποιες φορές καταναλωτής και άλλοτε να άγει την ψυχή του μέσα από αυτά που επιλέγει να τον ευχαριστήσουν. 

Ίσως ορισμένα πονήματα της Τέχνης, να μπορούν να εξυπηρετήσουν τόσο την περιέργεια της ιστορίας που φέρουν μέσα τους, όσο και την εμβάθυνση μέσα από πολλαπλές αναγνώσεις των μη προφανών, που τα φέρουν για τους υποψιασμένους.

Ο "υποψιασμένος" κατά την δική μου νοηματοδότηση στον παρόντα συλλογισμό, δεν είναι ο εκπαιδευτικά μορφωμένος, αλλά ο συναισθηματικά και λογικά διατιθέμενος να ταξιδέψει σε μια εμπειρία.

Νιώθω πως ο πτωτικός δείκτης του πολιτισμού μας, να τείνει να υψωθεί από τα μη προφανή της Τέχνης… που δεν τα κατακτάς πάντα με πτυχία.

Βέβαια οι μάστορες Δημιουργοί, οφείλουν να μη ξεχνούν και αυτούς που πλησιάζουν την Τέχνη με την περιέργεια που τους προσφέρει η καταναλωτική τους φύση...

Όλοι έχουμε δικαίωμα στην αδυναμία της εξελικτικής μας πορείας και είμαστε εξίσου υπέροχοι ως εν δυνάμει εξελικτέοι!

Κ.Ζ

Υ.Γ

Την εικόνα την δανείστηκα από αυτήν την σελίδα